شعر احمد شاملو به نام آیدا در آینه

 آیدا در آینه

لبانت 
 

به ظرافت شعر
 

شهواتی‌ترین بوسه‌ها را به شرمی چنان مبدل می‌کند
 

که جان‌دار غارنشین از آن سود می‌جوید
 

تا به صورت انسان درآید.
 

و گونه‌هایت
 

با دوشیار مورّب
 

که غرور تو را هدایت می‌کنند و
 

سرنوشت مرا
 

که شب را تحمل کرده‌ام
 

بی‌آن که به انتظار صبح
 

مسلح بوده باشم،
 

و بکارتی سربلند را
 

از روسبیخانه‌های داد و ستد
 

سر به مهر باز آورده‌ام.
 

هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست
 

که من به زندگی نشستم!
 

و چشمانت راز آتش است.
 

و عشقت پیروزی آدمی‌ست
 

هنگامی که به جنگ تقدیر می‌شتابد.
 

و آغوشت
 

اندک جائی برای زیستن
 

اندک جائی برای مردن
 

و گریز از شهر
 

که با هزار انگشت
 

به وقاحت
 

پاکی آسمان را متهم می‌کند.
 

کوه با نخستین سنگ‌ها آغاز می‌شود
 

و انسان با نخستین درد.
 

در من زندانی ستمگری بود
 

که به آواز زنجیرش خو نمی‌کرد-
 

من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.
 

توفان‌ها
 

در رقص عظیم تو
 

به شکوهمندی
 

نی‌لبکی می‌نوازند،
 

و ترانه رگ‌هایت
 

آفتاب همیشه را طالع می‌کند.
 

بگذار چنان از خواب برآیم
 

که کوچه‌های شهر
 

حضور مرا دریابند.
 

دستانت آشتی است 
 

و دوستانی که یاری می‌دهند
 

تا دشمنی
 

از یاد
 

برده شود.
 

پیشانیت آینه‌ئی بلند است
 

تابناک و بلند،
 

که خواهران هفتگانه در آن می‌نگرند
 

تا به زیبائی خویش دست یابند.
 

دو پرنده بی‌طاقت در سینه‌ات آواز می‌خوانند.
 

تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید
 

تا عطش
 

آب‌ها را گواراتر کند؟
 

تا در آئینه پدیدار آئی
 

عمری دراز در آن نگریستم
 

من برکه‌ها و دریاها را گریستم
 

أی پری‌وار در قالب آدمی
 

که پیکرت جز در خلواره ناراستی نمی‌سوزد!-
 

حضورت بهشتی است
 

که گریز از جهنم را توجیه می‌کند،
 

دریائی که مرا در خود غرق می‌کند
 

تا از همه گناهان و دروغ
 

شسته شوم.
 

و سپیده دم با دست‌هایت بیدار می‌شود.

شعر احمد شاملو به نام از مرگ

از مرگ 

هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
 

گرچه دستانش از ابتذال شکننده‌تر بود.
 

هراس من-باری-همه از مردن در سرزمینی‌ست
 

که مزد گورکن
 

از آزادی آدمی
 

افزون باشد. 

جستن 

یافتن  

و آنگاه 

به اختیار برگزیدن 

و از خویشتن خویش  

باروئی پی افکندن- 

اگر مرگ را از این همه ارزشی بیش‌تر باشد 

حاشا که هرگز از مرگ هراسیده باشم.

شعر احمد شاملو به نام میعاد

میعاد 

در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست می‌دارم.

آینه‌ها و شب‌پره‌های مشتاق را به من بده

روشنی و شراب را

آسمان بلند و کمان‌گشاده پل

پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده

و راه آخرین را

در پرنده‌ئی که می‌زنی مکررکن.

در فراسوی مرزهای تنم
 

تو را دوست می‌دارم.
 

در آن دور دست بعید
 

که رسالت اندام‌ها پایان می‌پذیرد
 

و شعله و شور تپش‌ها و خواهش‌ها
 

به تمامی

 فرو می‌نشیند
 

و هر معنا قالب لفظ را وا می‌گذارد
 

چنان چون روحی
 

که جسد را در پایان سفر،
 

تا به هجوم کرکس‌های پایانس وانهد..
 

در فراسوهای عشق
 

تو را دوست می‌دارم،
 

در فراسوهای پرده و رنگ.
 

در فراسوهای پیکرهایمان
 

با من وعده دیداری بده. 

شعر احمد شاملو به نام من و تو

من و تو 

من وتو یکی دهانیم  

که به همه آوازش  

به زیباتر سرودی خواناست.  

من و تو یکی دیدگانیم  

که دنیا را هردم  

در منظر خویش  

تازه‌تر می‌سازد.  

نفرتی  

از هر آنچه بازمان دارد  

از هز آنچه محصورمان کند  

از هر آنچه واداردمان
 

که به دنبال بنگریم،  

من و تو یکی شوریم  

از هر شعله‌ئی برتر، 

که هیچ گاه شکست را بر ما چیرگی نیست  

چرا که از عشق
  

روئینه تنیم. 

و پرستوئی که در سرپناه ما آشیان کرده است 

با آمد شدنی شتابناک
  

خانه را 

از خدائی گمشده
  

لبریز می‌کند. 

اشعار ابو علی سینا

 ابو علی سینا 

روزکی چـــــند در جهان بودم		بر سر خـــــاک باد پیمودم
ساعتی لطف و لحظه‌ای در قهر		جان پاکــــیزه را بــــیالودم
با خرد را به طبع کردم هجو		بی خرد را به طمع بـــستودم
آتـشی بر فروخــــــتم از دل		وآب دیده ازو بــــــــپالودم
با هواهای حرص و شــیطانی		ساعــــتی شادمـــان نیاسودم
آخر الامر چون بر آمد کار		رفتـــم و تخم کشته بدرودم
کـس نداند که مــن کـــجا رفتم		خود ندانم که من کجا بودم

 

شعر آذر بیگدلی به نام خنده و گریه

 خنده و گریه 

پیرم  و عادت طفلان دارم    

                به من این شوخی طبع ارزانی  

           گاه از خنده  کنم  گلریزی   

               گاه  از  گریه  گلاب افشانی  

                     گر کنم خنده نه از بی خردیست  

               ور  کنم  گریه  نه  از نادانی 

               اولم خنده  ز بی دردی  بود   

                 آخرم  گریه   ز  بی    درمانی 

شعرنیمایوشیج به نام فرق است

شعر فرق است از نیمایوشیج 

بودم به کارگاه جوانی 

دوران روزهای جوانی مرا گذشت
 

در عشق های دلکش و شیرین 

(شیرین چو وعده ها) 

یا عشق های تلخ کز آنم نبود کام. 

فی الجمله گشت دور جوانی مرا تمام. 

آمد مرا گذار به پیری 

اکنون که رنگ پیری بر سر کشیده ام 

فکری است باز در سرم از عشق های تلخ 

لیک او نه نام داند از من نه من از او 

فرق است در میانه که در غره یا به سلخ. 

شعر نیمایوشیج به نام تو را من چشم در راهم

شعر تو را من چشم در راهم از نیمایوشیج 

ترا من چشم در راهم شباهنگام
 

که می گیرند در شاخ " تلاجن"  سایه ها رنگ سیاهی
 

وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
 

ترا من چشم در راهم.
 
 

شباهنگام.در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند
 

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
 

گرم یاد آوری یا نه
 

من از یادت نمی کاهم 

ترا من چشم در راهم. 

شعر علی اسفندیاری(نیمایوشیج) به نام قایق

 شعر قایق از علی اسفندیاری (نیمایوشیج)

من چهره ام گرفته
 

من قایقم نشسته به خشکی
 
 

با قایقم نشسته به خشکی
 

فریاد می زنم:
 

" وامانده در عذابم انداخته است
 

در راه پر مخافت این ساحل خراب
 

و فاصله است آب
 

امدادی ای رفیقان با من."
 

گل کرده است پوزخندشان اما
 

بر من،
 

بر قایقم که نه موزون
 

بر حرفهایم در چه ره و رسم
 

بر التهابم از حد بیرون.
 
 

در التهابم از حد بیرون
 

فریاد بر می آید از من:
 

" در وقت مرگ که با مرگ
 

جز بیم نیستیّ وخطر نیست،
 

هزّالی و جلافت و غوغای هست و نیست
 

سهو است و جز به پاس ضرر نیست."
 

با سهوشان
 

من سهو می خرم
 

از حرفهای کامشکن شان 
 

من درد می برم
 

خون از درون دردم سرریز می کند!
 

من آب را چگونه کنم خشک؟
 

فریاد می زنم.
 

من چهره ام گرفته
 

من قایقم نشسته به خشکی
 

مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست:
 

یک دست بی صداست
 

من، دست من کمک ز دست شما می کند طلب.
 
 

فریاد من شکسته اگر در گلو، وگر
 

فریاد من رسا
 

من از برای راه خلاص خود و شما
 

فریاد می زنم.
 

فریاد می زنم!

شعر نیمایوشیج به نام مرغ شباویز

شعر مرغ شباویز از نیمایوشیج 

به شب آویخته مرغ شباویز 

مدامش کار رنج افزاست، چرخیدن.
 

اگر بی سود می چرخد 

وگر از دستکار شب، درین تاریکجا، مطرود می چرخد...
 
 

به چشمش هر چه می چرخد، ـــ چو او بر جای ـــ
 

زمین، با جایگاهش تنگ.
 

و شب، سنگین و خونالود، برده از نگاهش رنگ
 

و جاده های خاموش ایستاده
 

 که پای زنان و کودکان با آن گریزانند
 

چو فانوس نفس مرده
 

که او در روشنایی از قفای دود می چرخد.
 

ولی در باغ می گویند:
 

 " به شب آویخته مرغ شباویز
 

به پا، زآویخته ماندن، بر این بام کبود اندود می چرخد." 

شعرنیما یوشیج به نام هنوز از شب

شعر هنوز از شب از نیمایوشیج 

هنوز از شب دمی باقی است، می خواند در او شبگیر
 

و شب تاب، از نهانجایش، به ساحل می زند سوسو.
 
 

به مانند چراغ من که سوسو می زند در پنجره ی من
 

به مانند دل من که هنوز از حوصله وز صبر من باقی است در او
 

به مانند خیال عشق تلخ من که می خواند 
 
 

و مانند چراغ من که سوسو می زند در پنجره ی من
 

نگاه چشم سوزانش ـــ امیدانگیزـــ با من
 

در این تاریک منزل می زند سوسو. 

شعرنیمایوشیج به نام انگاسی

شعر انگاسی از نیما یوشیج 

سوی شهر آمد آن زن انگاس
 

سیر کردن گرفت از چپ و راست 
 

 دید آیینه ای فتاده به خاک 
 

 گفت : حقا که گوهری یکتاست 
 

 به تماشا چو برگرفت و بدید 
 

 عک س خود را ، فکند و پوزش خواست 
 

که : ببخشید خواهرم ! به خدا 
 

من ندانستم این گوهر ز شماست 
 

 ما همان روستازنیم درست 
 

 ساده بین ،‌ساده فهم بی کم و کاست 
 

که در آیینه ی جهان بر ما  

 
 از همه ناشناس تر ، خود ماست 

شعرنیما یوشیج به نام گل زود رس

 شعر گل زود رس از نیما یوشیج

آن گل زودرس چو چشم گشود  

 
 به لب رودخانه تنها بود   

 
 گفت دهقان سالخورده که : حیف که چنین یکه بر شکفتی زود   

 
 لب گشادی کنون بدین هنگام 
 

 که ز تو خاطری نیابد سود   

 
 گل زیبای من ولی مشکن   

 
 کور نشناسد از سفید کبود 
 

نشود کم ز من بدو گل گفت 
 

 نه به بی موقع آمدم پی جود 
 

کم شود از کسی که خفت و به راه 
 

 دیر جنبید و رخ به من ننمود 
 

 آن که نشناخت قدر وقت درست  

 زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟ 

شعر نیمایوشیج به نام ققنوس

شعر ققنوس از نیمایوشیج 

قُقنوس، مرغ خوشخوان، آوازه ی جهان،

آواره مانده از وزش بادهای سرد،

بر شاخ خیزران،

بنشسته است فرد.

بر گرد او به هر سر شاخی پرندگان.

او ناله های گمشده ترکیب می کند،

از رشته های پاره ی صدها صدای دور،

در ابرهای مثل خطی تیره روی کوه،

دیوار یک بنای خیالی

می سازد.

از آن زمان که زردی خورشید روی موج

کمرنگ مانده است و به ساحل گرفته اوج

بانگ شغال، و مرد دهاتی

کرده ست روشن آتش پنهان خانه را

قرمز به چشم، شعله ی خردی

خط می کشد به زیر دو چشم درشت شب

وندر نقاط دور،

خلق اند در عبور ...

او، آن نوای نادره، پنهان چنان که هست،

از آن مکان که جای گزیده ست می پرد

در بین چیزها که گره خورده می شود

یا روشنی و تیرگی این شب دراز

می گذرد.

یک شعله را به پیش

می نگرد.

جایی که نه گیاه در آنجاست، نه دمی

ترکیده آفتاب سمج روی سنگهاش،

نه این زمین و زندگی اش چیز دلکش است

حس می کند که آرزوی مرغها چو او

تیره ست همچو دود. اگر چند امیدشان

چون خرمنی ز آتش

در چشم می نماید و صبح سپیدشان.

حس می کند که زندگی او چنان

مرغان دیگر ار بسر آید

در خواب و خورد

رنجی بود کز آن نتوانند نام برد.

آن مرغ نغزخوان،

در آن مکان ز آتش تجلیل یافته،

اکنون، به یک جهنم تبدیل یافته،

بسته ست دمبدم نظر و می دهد تکان

چشمان تیزبین.

وز روی تپه،

ناگاه، چون بجای پر و بال می زند

بانگی برآرد از ته دل سوزناک و تلخ،

که معنیش نداند هر مرغ رهگذر.

آنگه ز رنج های درونیش مست،

خود را به روی هیبت آتش می افکند.

باد شدید می دمد و سوخته ست مرغ!

خاکستر تنش را اندوخته ست مرغ!

پس جوجه هاش از دل خاکسترش به در 

شعر نیما یوشیج به نام آی آدم ها

شعر آی آدمها از نیما یوشیج   

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!  

یک نفردر آب دارد می سپارد جان. 

یک نفر دارد که دست و پای دائم‌ میزند  

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید. 

آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن، 

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید 

که گرفتستید دست ناتوانی را 

تا تواناییّ بهتر را پدید آرید، 

آن زمان که تنگ میبندید 

برکمرهاتان کمربند، 

در چه هنگامی بگویم من؟ 

 یک نفر در آب دارد می‌کند بیهود جان  

قربان!

آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید! 

نان به سفره،جامه تان بر تن؛ 

یک نفر در آب می‌خواند شما را. 

موج سنگین را به دست خسته می‌کوبد

باز می‌دارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه‌هاتان را ز راه دور دیده

آب را بلعیده درگود کبود و هر زمان بیتابش افزون

می‌کند زین آبها بیرون

گاه سر، گه پا.

آی آدمها!

او ز راه دور این کهنه جهان را باز می‌پاید،

می زند فریاد و امّید کمک دارد

آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشایید!

موج می‌کوبد به روی ساحل خاموش

پخش می‌گردد چنان مستی به جای افتاده بس مدهوش

می رود نعره زنان، وین بانگ باز از دور می‌آید:

-"آی آدمها"...
 

و صدای باد هر دم دلگزاتر،

در صدای باد بانگ او رهاتر

از میان آبهای دور و نزدیک

باز در گوش این نداها:

-"آی آدمها"...  

بی تو در خلوت شب

 

شعر در مورد شکستن

شعر تو که نیستی و ببینی