شعر احمد شاملو به نام آیدا در آینه

 آیدا در آینه

لبانت 
 

به ظرافت شعر
 

شهواتی‌ترین بوسه‌ها را به شرمی چنان مبدل می‌کند
 

که جان‌دار غارنشین از آن سود می‌جوید
 

تا به صورت انسان درآید.
 

و گونه‌هایت
 

با دوشیار مورّب
 

که غرور تو را هدایت می‌کنند و
 

سرنوشت مرا
 

که شب را تحمل کرده‌ام
 

بی‌آن که به انتظار صبح
 

مسلح بوده باشم،
 

و بکارتی سربلند را
 

از روسبیخانه‌های داد و ستد
 

سر به مهر باز آورده‌ام.
 

هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست
 

که من به زندگی نشستم!
 

و چشمانت راز آتش است.
 

و عشقت پیروزی آدمی‌ست
 

هنگامی که به جنگ تقدیر می‌شتابد.
 

و آغوشت
 

اندک جائی برای زیستن
 

اندک جائی برای مردن
 

و گریز از شهر
 

که با هزار انگشت
 

به وقاحت
 

پاکی آسمان را متهم می‌کند.
 

کوه با نخستین سنگ‌ها آغاز می‌شود
 

و انسان با نخستین درد.
 

در من زندانی ستمگری بود
 

که به آواز زنجیرش خو نمی‌کرد-
 

من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.
 

توفان‌ها
 

در رقص عظیم تو
 

به شکوهمندی
 

نی‌لبکی می‌نوازند،
 

و ترانه رگ‌هایت
 

آفتاب همیشه را طالع می‌کند.
 

بگذار چنان از خواب برآیم
 

که کوچه‌های شهر
 

حضور مرا دریابند.
 

دستانت آشتی است 
 

و دوستانی که یاری می‌دهند
 

تا دشمنی
 

از یاد
 

برده شود.
 

پیشانیت آینه‌ئی بلند است
 

تابناک و بلند،
 

که خواهران هفتگانه در آن می‌نگرند
 

تا به زیبائی خویش دست یابند.
 

دو پرنده بی‌طاقت در سینه‌ات آواز می‌خوانند.
 

تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید
 

تا عطش
 

آب‌ها را گواراتر کند؟
 

تا در آئینه پدیدار آئی
 

عمری دراز در آن نگریستم
 

من برکه‌ها و دریاها را گریستم
 

أی پری‌وار در قالب آدمی
 

که پیکرت جز در خلواره ناراستی نمی‌سوزد!-
 

حضورت بهشتی است
 

که گریز از جهنم را توجیه می‌کند،
 

دریائی که مرا در خود غرق می‌کند
 

تا از همه گناهان و دروغ
 

شسته شوم.
 

و سپیده دم با دست‌هایت بیدار می‌شود.