شعر سفر مگو که دل از خود سفر نخواهد کرد از فاضل نظری

سفر مگو که دل از خود سفر نخواهد کرد

سفر مگو که دل از خود سفر نخواهد کرد

اگر منم که دلم بی تو سر نخواهد کرد

من و تو پنجره‌های قطار در سفریم

سفر مرا به تو نزدیکتر نخواهد کرد

ببر به بی‌هدفی دست بر کمان و ببین

کجاست آنکه دلش را سپر نخواهد کرد

خبرترین خبر روزگار بی‌خبری‌ست

خوشا که مرگ کسی را خبر نخواهد کرد

مرا به لفظ کهن عیب می‌کنند و رواست

که سینه‌سوخته از «می» حذر نخواهد کرد.

                                          فاضل نظری

شعر بگذار سر به سینه من تا که بشنوی از فریدون مشیری

                          بگذار سر به سینه من تا که بشنوی

بگذار سر به سینه من تا که بشنوی

 آهنگ اشتیاق دلی دردمند را

شاید که پیش ازین نپسندی به کار عشق

 آزار این رمیده سر در کمند را

بگذار سر به سینه من تا بگویمت

 

اندوه چیست عشق کدامست غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان

 عمری است در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم آن چنان که اگر ببینمت به کام

 خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرام و روشنی

 من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های ترا دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

 بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب

بیمار خنده های توام بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی گرم تر بتاب

                                      فریدون مشیری

شعر قفس از ملک الشعرا بهار

قفس

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

  قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا

بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

عندلیبان گل سوری به چمن کرد ورود

بهر شاد باش قدومش همه فریاد کنید

یاد از این مرغ گرفتارکنید ای مرغان

چو تماشای گل و لاله و شمشاد کنید

هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس

 برده در باغ و یاد منش  آزاد کنید

آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک

فکر ویران شدن خانه  صیاد کنید

                                           ملک‌الشعرای بهار