شعر عارف قزوینی به نام بمردم این همه بیداد شد زمرکز داد

بمردم این همه بیداد شد زمرکز داد

زدیم تیشه بریشه هر آنچه بادا باد

از ین اساس غلط این بنای پایه بر آب     

نتیجه نیست به تعمیر این خراب آباد

همیشه مالک این ملک ملت است که داد         

سند بدست فریدون قباله دست قباد

مگوی کشور جم جم چکاره بود چه کرد

مگوی ملک کیان کی گرفت کی بکه داد

به زور بازوی ملت بود کز ضحاک         

گرفت داد  دل خلق کاوه حداد

شکسته بود گر امروز بود از صد جای     

چو بیستون سر خسرو زتیشه فرهاد

پس از مصیبت قاجار وعید ما عید است         

یقین بدان بود امروز بهترین اعیاد

خوشم که دست طبیعت گذاشت دردربار

چراغ سلطنت شاه  بر در یچه باد

بیک نگاه اروپا بباخت خود  را شاه

در این قمار کلان تاج وتخت از کف داد

تو نیز فاتحه سلطنت بخوان عارف   

خدا باهمه بد فطرتی بیا مرزد

خرابه کشور مارا هر  آنکه  باعث شد    

کزین  سپس شود آباد خانه اش آباد

باد سردار سپه زنده در ایران  عارف   

کشور رو به فنا را به بقا  خواهد  برد

شعر عارف قزوینی به نام اختیار دل

اختیار دل 

از کفم رها شد قرار دل

نیست دست من اختیار دل

هیز و هرزه گرد ضد اهل درد

گشته زین در آن در مدار دل

بی شرف تر از دل مجو که نیست

غیر ننگ و عار کار وک بار دل

خجلتم کشد پیش چشم از آنگ

بود بهر من در فشار دل

بسکه هر کجا رفت و برنگشت

دیده شد سفید ز انتظار دل

عمر شد حرام باختم تمام

آبرو و نام در قمار دل

بعد از این ضرر ابلهم مگر

خم کنم کمر زیر بار دل

هر دو ناکسیم گرد گر رسیم

دل بکار من من بکار دل

داغدار چون لاله اش کنم

تا بکی توان بود خار دل

همچو رستم از تیر غم کنم

کور چشم اسفندیار دل

خون دل بریخت از دو چشم و من

خوشدلک از این انتحار دل

افتخار مرد در درستی است

وز شکستگی است اعتبار دل

عارف اینقدر لاف تا بکی

شیر عاجز است از شکار دل

مقتدرترین خسروان شدند

محو در کف اقتدار دل

شعر عارف قزوینی به نام افتخار آفاق

افتخار آفاق

افتخار همه آفاقی و منظور منی 

 شمع جمع همه عشاق و به هر انجمنی

 به سر زلفت پریشان تو دلهای پریش

 همه خو کرده چو عارف به پریشان سخنی

 ز چه رو شیشه دل می شکنی

 تیشه بر ریشه جان از چه زنی

 سیم اندام و ولی سنگدلی

 سست پیمانی و پیمان شکنی

 اگر درد من به درمان رسد چه می شد

 شب هجر اگر به پایان رسد چه می شد

 اگر بار دل به منزل رسد چه گردد

 سر من اگر به سامان رسد چه می شد

 ز غمت خون می گریم بنگر چون می گریم 

 ز مژه دل می ریزد ز جگر خون می آید 

 افتخار دل و جان می آید

 یار بی پرده عیان می آید