قیصر
چه غریبانه شکسته ست دل ما قیصر!
آن دلی را که سپردی تو به دریا قیصر!
آن دلی را که پر از شور غزل می کردی
بی تو تنها شده ، تنها شده ، تنها قیصر!
غزل تلخ خداحافظی ات را ای کاش
می شد آن شب بسپاریش به فردا قیصر!
می شد ای کاش ولی مرگ تو را می خواند
با دو شاخه گل لبخند ... بفرما قیصر!
مثنوی بغض ، غزل بغض ، من و قافیه بغض
بعد تو شاعر بغضیم سراپا قیصر!
عشق دستور زبانی ست که می خواندیمش
در کلاس همه ی خاطره ها با قیصر
شاعری زیر لب این زمزمه را می خوانَد
این که می رفت دلم بود ... دلم یا قیصر!
رگ خواب
شادی اگرچه با همه محرم نمی شود
حسی که باشکوه تر از غم نمی شود
دوری و دوستی دو مسیر مخالف است
ایمان به تو بدون تو محکم نمی شود
مجموعه ی وجود من و چشم های تو
چیزی به غیر زلزله ی بم نمی شود
ویرانگی اگرچه شده سهم من ولی
از کوه هرچه هم بکنی کم نمی شود
چشم امید بسته به ابروی توست که
دیگر برای رفتن من خم نمی شود
این شاخه ها که دور و برم را گرفته اند
هرگز برام شاخه ی مریم نمی شود
بیدار می شوم ، نه... رگ خواب من هنوز
دست فرشته ای ست که آدم نمی شود!
کم
زخم ها بسیار اما نوشداروها کم است
دل که می گیرد تمام سِحر و جادوها کم است
هر نسیمی با خودش بوی تو را آورده است
بادها فهمیده اند اعجاز شب بوها کم است
تا تو لب وا می کنی زنبورها کِل می کشند
هرچه می ریزی عسل در جام کندوها کم است
بیشتر از من طلب کن عشق ! من آماده ام
خواهش پرواز کردن از پرستوها کم است
از سمرقند و بخارا می شود آسان گذشت
دیگر این بخشش برای خال هندوها کم است
عاشقم...یعنی برای وصف حال و روز من
هرچه فال خواجه و دیوان خواجوها کم است
من همین امروز یا فردا به جنگل می زنم
جرأت دیوانگی در شهر ترسوها کم است!
چشات
چشات گیجه ، چشات خوابه ، چشات مست
چشات یه کوچه ی غمگین بن بست
چشات خیسه ، چشات بارون ، چشات اشک
چشات حرفای خیلی خوب ساده ست
چه خوشبختم تو این آیینه بازار
که می بینم تب دلداگی مو
دو تا الماس صیقل خورده ی ناب
بهم پس می ده هرشب سادگی مو
می شینم روبروی شمع چشمات
مث پروانه تن می دم به آتیش
سرم رو با تو بالاتر می گیرم
غرور مَرده و زخمای کاری ش
همونی که برید از نارفیقاش
می خواد امشب رفیق راه باشه
می دونم آخرش حسرت نشینه
پلنگی که تو چشماش ماه باشه
چشات ماهه ، چشات ماهه ، چشات ماه
که روشن می کنه دنیامو هرشب
روپشت بوم ابروهای نازت
منم که پهن کردم جامو هرشب
چشاتو باخودت بیرون نیاری
تموم شهر از دستت کلافه س
یه عالم حرف ربطه توی چشمات
دل مردم پر از حرف اضافه س !
تومثل هرچی هسنی که ندیدم
مث هرواژه که تودفترم نبس
ببین! توکارچشمای توموندم
خیال رفتن اصلا تو سرم نیس
شبا این دور و بر دزدی زیاده
در گنجینه ها رو خوب باید بست
مواظب باش وقتی که می خوابی
چشات گیجه ، چشات خوابه ، چشات مست...
بوی باروت
بوی باروت می‌دهی بابا، بوی یک عمر بهترین‌ها را
در خودت شعله می‌کشی هر صبح ردّپای تمام مین‌ها را
بیشتر سرفه کن عزیز دلم، سرفه‌هایت برای من وحی است
پشت سر می‌گذارم این‌گونه آیه آیه پل یقین‌ها را
بی‌تفاوت‌تر از همیشه هنوز روزها می‌روند و می‌آیند
این زمانه زیادتر کرده‌ست روی پیشانی تو چین‌ها را
حرف بسیار می‌زنند اما، هرکسی که عمل کند مَرد است
هیچ‌کس بی‌ریا نزد بالا توی این شهر آستین‌ها را
با چه معیار می‌شود سنجید گوهری را که در دلت داری
محو انگشتری خود کردی کلّ مجموعه نگین‌ها را
دسته دسته پلنگ‌ها هر شب صف کشیدند تا به تو برسند
ماه، آن سوی پنجه‌ها اما فتح کرده است سرزمین‌ها را...
ما هم شکسته خاطر و دیوانه بوده ایم
می روی بعد تو پای سفرم می شکند
مرگ می آید و در آینه ها می بینم
زندگی مثل پلی پشت سرم می شکند
چار دیوار اتاق از تو و عکست خالی ست
یک به یک خاطره ها دور و برم می شکند
من که مغرورترین شاعر شهرم بودم
به زمین می خورم و بال و پرم می شکند
نقشه ها داشت برایم پدر پیرم ...آه
بغض من پای سکوت پدرم می شکند
هیچ کس مثل تو در سینه ی خود سنگ نداشت
بعد از این هرچه که من دل ببرم می شکند
می تراود مهتاب و غم این خفته ی چند پ
خواب در پنجره ی چشم ترم می شکند ...
مهره به مهره تمام کمرم می شکند
شرم و شوق
دل می ستاند از من و جان می دهد به من
آرام جان و کام جهان می دهد به من
دیدار تو طلیعه ی صبح سعادت است
تا کی ز مهر طالع آن می دهد به من
دلداده ی غریبم و گمنام این دیار
زان یار دلنشین که نشان می دهد به من
جانا مراد بخت و جوانی وصال توست
کو جاودانه بخت جوان می دهد به من
می آمدم که حال دل زار گویمت
اما مگر سرشک امان می دهد به من
چشمت به شرم و ناز ببندد لب نیاز
شوقت اگر هزار زبان می دهد به من
آری سخن به شیوه ی چشم تو خوش ترست
مستی ببین که سحر بیان می دهد به من
افسرده بود سایه دلم بی هوای عشق
این بوی زلف کیست که جان می دهد به من
دیر
صد ره به رخ تو در گشودم من
بر تو دل خویش را نمودم من
جان مایه ی آن امید لرزان را
چندان که تو کاستی، فزودم من
می سوختم و مرا نمی دیدی
امروز نگاه کن که دودم من
تا من بودم نیامدی، افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من
توتیا
مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
دلم هر آنچه جفا دید ازو وفا دانست
روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان
چرا که آن گل خندان چنین روا دانست
صفای خاطر آیینه دار ما را باش
که هر چه دید غبار غمش صفا دانست
گرم وصال نبخشند خوشدلم به خیال
که دل به درد تو خو کرد و این دوا دانست
تو غنچه بودی و بلبل خموش غیرت عشق
به حیرتم که صبا قصه از کجا دانست
ز چشم سایه خدا را قدم دریغ مدار
که خاک راه تو را عین توتیا دانست
در کوچه سار شب
درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پُر ملالِ ما پرنده پَر نمی زند
یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کُند
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی زند
نشسته ام در انتظارِ این غبارِ بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند
گذرگهی ست پُر ستم که اندر او به غیرِ غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند
دلِ خرابِ من دگر خراب تر نمی شود
که خنجرِ غمت ازین خراب تر نمی زند!
چه چشمِ پاسخ است ازین دریچه های بسته ات؟
برو که هیچ کس ندا به گوشِ کر نمی زند!
نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درختِ تر کسی تبر نمی زند.
چشمی کنار پنجره انتظار
شب آمد و دل تنگم هوای خانه گرفت
دوباره گریه ی بی طاقتم بهانه گرفت
شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست
دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت
نشاط زمزمه زاری شد و به شعر نشست
صدای خنده فغان گشت و در ترانه گرفت
زهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر
نگاه کرد و دو چشم مرا نشانه گرفت
امید عافیتم بود روزگار نخواست
قرار عیش و امان داشتم زمانه گرفت
زهی بخیل ستمگر که هر چه داد به من
به تیغ باز ستاند و به تازیانه گرفت
چو دود بی سر و سامان شدم که برق بلا
به خرمنم زد و آتش در آشیانه گرفت
چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت
ازین سموم نفس کش که در جوانه گرفت
دل گرفته ی من همچو ابر بارانی
گشایشی مگر از گریه ی شبانه گرفت
گریه ی شبانه
شب آمد و دل تنگم هوای خانه گرفت
دوباره گریه ی بی طاقتم بهانه گرفت
شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست
دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت
نشاط زمزمه زاری شد و به شعر نشست
صدای خنده فغان گشت و در ترانه گرفت
زهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر
نگاه کرد و دو چشم مرا نشانه گرفت
امید عافیتم بود روزگار نخواست
قرار عیش و امان داشتم زمانه گرفت
زهی بخیل ستمگر که هر چه داد به من
به تیغ باز ستاند و به تازیانه گرفت
چو دود بی سر و سامان شدم که برق بلا
به خرمنم زد و آتش در آشیانه گرفت
چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت
ازین سموم نفس کش که در جوانه گرفت
دل گرفته ی من همچو ابر بارانی
گشایشی مگر از گریه ی شبانه گرفت