شعر کم از رضا نیکوکار

کم 

زخم ها بسیار اما نوشداروها کم است 

دل که می گیرد تمام سِحر و جادوها کم است 

هر نسیمی با خودش بوی تو را آورده است
 

 بادها فهمیده اند اعجاز شب بوها کم است 

تا تو لب وا می کنی زنبورها کِل می کشند 

هرچه می ریزی عسل در جام کندوها کم است 

بیشتر از من طلب کن عشق ! من آماده ام 

خواهش پرواز کردن از پرستوها کم است 

از سمرقند و بخارا می شود آسان گذشت 

دیگر این بخشش برای خال هندوها کم است 

عاشقم...یعنی برای وصف حال و روز من 

هرچه فال خواجه و دیوان خواجوها کم است 

من همین امروز یا فردا به جنگل می زنم 

جرأت دیوانگی در شهر ترسوها کم است!