اشعار ابوالحسن صبا

شعر زیبای شهریار در سوگ استاد صبا

ای صبا با توچه گفتند که خاموش شدی
چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی
تو که آتشکده عشق و محبت بودی
چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی
به چه دستی زدی آن ساز شبانگاهی را
که خود از رقت آن بیخود و بی هوش شدی
تو به صد نغمه زبان بودی و دلها همه گوش
چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی
خلق را گر چه وفا نیست و لیکن گل من
نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی
تا ابد خاطر ما خونی و رنگین از تست
تو هم آمیخته با خون سیاوش شدی
ناز می کرد به پیراهن نازک تن تو
نازنینا چه خبر شد که کفن پوش شدی
چنگی معبد گردون شوی ای رشگ ملک
که به ناهید فلک همسر و همدوش شدی
شمع شبهای سیه بودی و لبخند زنان
با نسیم دم اسحار هم آغوش شدی
شب مگر حور بهشتیت به بالین آمد
که تواش شیفته زلف و بناگوش شدی
باز در خواب شب دوش ترا می دیدم
وای بر من که توام خواب شب دوش شدی
ای مزاری که صبا خفته به زیر سنگت
به چه گنجینه اسرار که سرپوش شدی
ای سرشگ اینهمه لبریز شدن آن تو نیت
آتشی بود در این سینه که در جوش شدی
شهریارا به جگر نیش زند تشنگیم
که چرا دور از آن چشمه پرنوش شدی

اشعار ابن یمین فریومدی

ای بر من از جَمــــــال تو هر دَم قیـامتـی..........خود صورتی بـود به چُنین لُطـف و قـامتی

زُلفت پی کدام نبی گشت معجـــــزی ؟!..........رویت پی کـدام ولـــــی شـد کـرامتـی ؟!

ای سرو با شمایل شیر بن و سرو خوش..........پیشت به پـای مــانـده ­ام انــدر غـرامتـی

تا بُـوی زُلفِ غـالیه رنگت صبــــــــا شنید..........آوردش از مجــــــــالـست گـل شئـامتــی

تا کی به سوی عشق تو از دشمن و زِ دوست..........اینـم نصیحتـی کنـد ، آنم مـلامتــی

مــاییــــم در وفـــا و رضـــــای تو تـا اَبــــد..........هر چند نیست عهـــــد تـو را استقـامتـی

« ابن ­معین » زِ راه حقیقت درآ که نیست..........در عشـق بر طـــریق مَجــاز استـدامتـی

اشعار ابن یمین فریومدی

با وفــــــا و عهـــــد به سر گـر نمی ­بـری..........بـــــاری به سـوی ما نگـر آنگَه که بُگـذری

با آشنــــا و دوست کس آخِر چُنین کند ؟..........وَه ، وَه ! که شرم بادت از این مهر کـافری

ماییم در وفـــــای تو ، تا عمر و جـــان بود..........بـا آنکه عمـــــــــرهـا تـو بـه یـادم نیـاوری

هر شب زِ آب چشمــم نزدیک می ­رسـد..........تا سیـل خـون خـــــراب کند طاق چنبــری

ای قـــاصــــر از مَلاحَت رویت بیــان عقـل..........هـم آفتــاب ­طَلعَـت و هـم مـــاه ­مَنظَـــری

آنجا که کوی توست عجب نیست گر کند..........بـاد از نَسیـم غـالیگـی خــــاک عَنبـــــری

خیــــــل خیــــال روی تو هر جا که بُگذرد..........خــــوبـان نهنـد سینه بـریـان به ســــاوری

دل در فراق دوست به زاری چو جان سپرد.......ای تن تو می­ گــداز و تو ای دیده می­ گری

تن در جفای دوست ده«ابن ­معین»که هست....رسمـی قــــدیــــم روی نکـو را ستمگـری

اشعار ابن یمین فریومدی

                چه داند آن متنعّـم وجـود خفتـه به نـــــاز..........که من چگونه به سر می­ برم شبـان دراز ؟

                گُشـاده چشم که صبح از اُفـق برآرد سر..........نهـاده گــــــــوش که شب چـون برآورد آواز

               بنـالد از غـم من وَحش اگر رســد سویـم..........بســوزد از نَفَسم مُـــــرغ اگر کند پـــــــرواز

     مرا چُنیـن که منـم دوست هم علاج کنـد..........طبیب عــامّ چه داند علاج اهـــل نیــــاز ؟!

                زِ بیـم آنکـه بسـوزد قلـم زِ دود دلـــــــــم..........به دوست نامه دردم نمی ­کنـــــم آغــــــاز

                به شرع بر من مجنون نمـاز واجب نیست..........که فـرق می نکنـم نـام او زِ عقــــد نمـــاز

                 کسی نمــــــاز نفـرمـایـد ای مسلمــانـان..........مـرا که قبله نمـی­­ دانـم از جمـالــش بــاز

                  زهی زِ فرقه خوبان به شـاهـدی مشهور..........زهـی زِ جمـع نکـویـان به دلبــری ممتـــــاز

                درست گشت حقیقت به نزد«ابن­ معین»..........که صبرم از رُخ نیکو حکایتی است مجــــاز