اشعار ابن یمین فریومدی

با وفــــــا و عهـــــد به سر گـر نمی ­بـری..........بـــــاری به سـوی ما نگـر آنگَه که بُگـذری

با آشنــــا و دوست کس آخِر چُنین کند ؟..........وَه ، وَه ! که شرم بادت از این مهر کـافری

ماییم در وفـــــای تو ، تا عمر و جـــان بود..........بـا آنکه عمـــــــــرهـا تـو بـه یـادم نیـاوری

هر شب زِ آب چشمــم نزدیک می ­رسـد..........تا سیـل خـون خـــــراب کند طاق چنبــری

ای قـــاصــــر از مَلاحَت رویت بیــان عقـل..........هـم آفتــاب ­طَلعَـت و هـم مـــاه ­مَنظَـــری

آنجا که کوی توست عجب نیست گر کند..........بـاد از نَسیـم غـالیگـی خــــاک عَنبـــــری

خیــــــل خیــــال روی تو هر جا که بُگذرد..........خــــوبـان نهنـد سینه بـریـان به ســــاوری

دل در فراق دوست به زاری چو جان سپرد.......ای تن تو می­ گــداز و تو ای دیده می­ گری

تن در جفای دوست ده«ابن ­معین»که هست....رسمـی قــــدیــــم روی نکـو را ستمگـری