شعر این بار هم نشد که ببرم کمند را از حسین منزوی

این بار هم نشد که ببرم کمند را

این بار هم نشد که ببرم کمند را 

               و ز پای عشق بگسلم این قید و بند را

این بار هم نشد که به آتش در افکنم

               با شعله ای ز چشم تو هر چون و چند را

این بار هم نشد که کنم خاک راه عشق

                   در مقدم تو، ‌منطق اندیشمند را

این بار هم نشد که ز کنج دهان تو

              یغما کنم به بوسه ای آن نوشخند را

تا کی زنم دوباره به گرداب دیگری

                              در چشم های تو دل مشکل پسند را ؟

پروایم از گزند تعلق مده که من

                              همواره دوست داشته ام این گزند را

من با تو از بلندی و پستی گذشته ام

                              کوتاه گیر قصه ی پست و باند را

                                                          حسین منزوی

شعر نازنینم رنجش از دیوانگی هایم خطاست از حسین منزوی

نازنینم رنجش از دیوانگی هایم خطاست

نازنینم رنجش از دیوانگی هایم خطاست

عشق را همواره با دیوانگی پیوند هاست
شاید اینها امتحان ماست با دستور عشقورنه هرگز رنجش معشوق را عاشق نخواست
چند می گویی که  از من شکوه ها داری به دل ؟لب که بگشایم مرا  هم با تو چندان  ماجراست
عشق را ای یار با معیار بی دردی مسنجعلت عاشق طبیب من ، ز علت ها جداست
با غبار راه معشوق است راز آفتابخاک پای دوست در چشمان عاشق توتیاست
جذبه از عشق است و با او بر نتابد هیچ کسهر چه تو آهن دلی او بیشتر آهنرباست
خود در این خانه نمی خواند کسی خط خردتا در این شهریم آری شهریاری عشق راست
عشق اگر گوید به می سجاده رنگین کن ، بکنتا در این شهریم ، آری شهریاری عشق راست
عشق یعنی زخمه ای از تیشه و سازی ز سنگکز طنینش تا همیشه بیستون غرق صداست 

                                                       حسین منزوی

شعر ای بوسه ات شراب و ، از هر شراب خوش تر از حسین منزوی

ای بوسه ات شراب و ، از هر شراب خوش تر

ای بوسه ات شراب و ، از هر شراب خوش تر

ساقی اگر تو باشی ، حالم خراب خوش تر

بی تو چه زندگانی ؟ گر خود همه جوانی

ای با تو پیر گشتن ، از هر شباب خوش تر

جز طرح چشم مستت ، بر صفحه ی امیدم

خطی اگر کشیدم ، نقش بر آب خوش تر

خورشید گو نخندد ، صبحی تتق نبندد

ای برق خنده هایت ، از آفتاب خوش تر

هر فصل از آن جهانی است ، هر برگ داستانی

ای دفتر تن تو ، از هر کتاب خوش تر

چون پرسم از پناهی ، پشتی و تکیه گاهی

آغوش مهربانت ، از هر جواب خوش تر

خامش نشسته شعرم ، در پیش دیدگانت

ای شیوه ی نگاهت ، از شعر ناب خوش تر

                                                                        حسین منزوی

شعر تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم از حسین منزوی

                      تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم                                           

تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم

آتش گرفتم از تو و در صبحدم زدم

با آسمان مفاخره کردیم تا سحر

 او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم

او با شهاب بر شب تب کرده خط کشید

من برق چشم ملتهبت را رقم زدم

تا کور سوی اخترکان بشکند همه

 از نام تو به بام افق ها ،‌ علمزدم

با وامی از نگاه تو خورشید های شب

 نظم قدیم شام و سحر را به هم زدم

هر نامه را به نام و به عنوان هر که بود

تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم

تا عشق چون نسیم به خاکسترم وزد

 شک از تو وام کردم و در باورم زدم

از شادی ام مپرس که من نیز در ازل

 همراه خواجه قرعه ی قسمت به غم زدم

                                                          حسین منزوی

اشعار حسین منزوی

دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست

آنجا که باید دل به دریا زد همین جاست

در من طلوع آبی آن چشم روشن

یاد آور صبح خیال انگیز دریاست

گل کرده باغی از ستاره در نگاهت

آن یک چراغانی که در چشم تو برپاست

بیهوده می کوشی که راز عاشقی را

از من بپوشانی که در چشم تو پیداست

ما هر دوان خاموش خاموشیم اما

چشمان ما را در خموشی گفتگوهاست

دیروزمان را با غروری پوچ گشتیم

امروز هم زانسان ولی آینده ماراست

دور از نوازشهای دست مهربانت

دستان من در انزوای خویش تنهاست

بگذار دستت را در دستم گذارم

بی هیچ پروایی که دست عشق با ماست

حسین منزوی