اشعار هوشنگ ابتهاج -چه غریب ماندی ای دل

چه غریب ماندی ای دل، نه غمی، نه غمگساری 

                                      نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری  

دل من! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی 

                                      چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری 

سحرم کشیده خنجر که: چرا شبت نکشته ست 

                                      تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری 

به سرشک همچو باران ز برت چه بر خورم من؟ 

                                      که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری 

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم 

                                      منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری 

سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر 

                                      که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری 

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها 

                                      بنگر وفای یاران که رها کنند یاری