اشعار اسدی طوسی

زجمع فلسفیان با مُغی بدم پیکار                     

نگر که ماند ز پیکار در سخن بیکار

و را به قبله زرتشت بود یکسره میل                

مـرا بـه قبــله فــرخ محمـــد مختـــار

نخست شرط بکردیم کان که حجت او               

 بـود قـوی‌تـر, بر دیــن او دهیــم اقـــرار

مــغ آنگــهی گفــت ز قبــله تــو قبــله مــن         

به است کز زمی آتش آرد به فضل به بسیار

به تف آتش بر خیزد ابر و جنبد  باد                 

زمی قوتش آرد بر و درختان بار

به آتش اندر سوزد ز فخر هندو تن                 

به پیش آتش بندند موبدان زنار

اشعار اسدی طوسی

خواهم اندر تو کنم ای بت پاکیزه خصال          نظر از منظر خوی شب و روز و مه و سال

خفته باشی تو و من می زده باشم همه شب    بوسه ها بر کف پای تو ولیکن به خیال

عاشقانت همه کردند چرا من نکنم                 بر سرکوچه تماشای قد و قامت و خال

مادرت کان کرم بود بداد از پس و پیش          به فقیران لب نان و به گدایان زر و مال

رفت تا انته القصه که نتوان بکشید               تیر مژگان که زدی بر دل ریشم فی الحال

وه که بر پشت تو افتادن و جنبش چه خوشست          کاکل مشک فشان از اثر باد شمال

از تو درآرم و با دامن خود پاک کنم               چکمه از پای تو ای سرو خرامان اقبال

یاد داری که تو را تا به سحر می کردم           صد دعا از دل مجروح پریشان احوال

طوسی خسته اگر بر تو نهد منع مکن           نام معشوقی و عاشق کشی و حسن و جمال