اشعار ابن یمین فریومدی

                چه داند آن متنعّـم وجـود خفتـه به نـــــاز..........که من چگونه به سر می­ برم شبـان دراز ؟

                گُشـاده چشم که صبح از اُفـق برآرد سر..........نهـاده گــــــــوش که شب چـون برآورد آواز

               بنـالد از غـم من وَحش اگر رســد سویـم..........بســوزد از نَفَسم مُـــــرغ اگر کند پـــــــرواز

     مرا چُنیـن که منـم دوست هم علاج کنـد..........طبیب عــامّ چه داند علاج اهـــل نیــــاز ؟!

                زِ بیـم آنکـه بسـوزد قلـم زِ دود دلـــــــــم..........به دوست نامه دردم نمی ­کنـــــم آغــــــاز

                به شرع بر من مجنون نمـاز واجب نیست..........که فـرق می نکنـم نـام او زِ عقــــد نمـــاز

                 کسی نمــــــاز نفـرمـایـد ای مسلمــانـان..........مـرا که قبله نمـی­­ دانـم از جمـالــش بــاز

                  زهی زِ فرقه خوبان به شـاهـدی مشهور..........زهـی زِ جمـع نکـویـان به دلبــری ممتـــــاز

                درست گشت حقیقت به نزد«ابن­ معین»..........که صبرم از رُخ نیکو حکایتی است مجــــاز