شرم و شوق 

دل می ستاند از من و جان می دهد به من 

آرام جان و کام جهان می دهد به من 

دیدار تو طلیعه ی صبح سعادت است 

تا کی ز مهر طالع آن می دهد به من
 

دلداده ی غریبم و گمنام این دیار 

زان یار دلنشین که نشان می دهد به من

جانا مراد بخت و جوانی وصال توست

کو جاودانه بخت جوان می دهد به من 

می آمدم که حال دل زار گویمت 

اما مگر سرشک امان می دهد به من 

چشمت به شرم و ناز ببندد لب نیاز 

شوقت اگر هزار زبان می دهد به من
 

آری سخن به شیوه ی چشم تو خوش ترست 

مستی ببین که سحر بیان می دهد به من

افسرده بود سایه دلم بی هوای عشق 

این بوی زلف کیست که جان می دهد به من