شعرنیما یوشیج به نام گل زود رس

 شعر گل زود رس از نیما یوشیج

آن گل زودرس چو چشم گشود  

 
 به لب رودخانه تنها بود   

 
 گفت دهقان سالخورده که : حیف که چنین یکه بر شکفتی زود   

 
 لب گشادی کنون بدین هنگام 
 

 که ز تو خاطری نیابد سود   

 
 گل زیبای من ولی مشکن   

 
 کور نشناسد از سفید کبود 
 

نشود کم ز من بدو گل گفت 
 

 نه به بی موقع آمدم پی جود 
 

کم شود از کسی که خفت و به راه 
 

 دیر جنبید و رخ به من ننمود 
 

 آن که نشناخت قدر وقت درست  

 زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟