شعر احمد شاملو به نام میعاد

میعاد 

در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست می‌دارم.

آینه‌ها و شب‌پره‌های مشتاق را به من بده

روشنی و شراب را

آسمان بلند و کمان‌گشاده پل

پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده

و راه آخرین را

در پرنده‌ئی که می‌زنی مکررکن.

در فراسوی مرزهای تنم
 

تو را دوست می‌دارم.
 

در آن دور دست بعید
 

که رسالت اندام‌ها پایان می‌پذیرد
 

و شعله و شور تپش‌ها و خواهش‌ها
 

به تمامی

 فرو می‌نشیند
 

و هر معنا قالب لفظ را وا می‌گذارد
 

چنان چون روحی
 

که جسد را در پایان سفر،
 

تا به هجوم کرکس‌های پایانس وانهد..
 

در فراسوهای عشق
 

تو را دوست می‌دارم،
 

در فراسوهای پرده و رنگ.
 

در فراسوهای پیکرهایمان
 

با من وعده دیداری بده.