دانلود آواز پر کن پیاله را از محمدرضا شجریان و شعر فریدون مشیری

آواز بسیار زیبای 

محمدرضا شجریان به نام پر کن پیاله را

شعر از فریدون مشیری

شعر جادوی بی اثر (پر کن پیاله را) از فریدون مشیری

جادوی بی اثر

پرکن پیاله را 

کاین آب آتشین 

دیریست ره به حال خرابم نمی برد 

این جامها 

که در پی هم می شود تهی 

دریای آتش است که ریزم به کام خویش 

گرداب می رباید و آبم نمی برد

..... 

من با سمند سرکش و جادویی شراب 

تا بیکران عالم پندار رفته ام 

تا دشت پر ستارة اندیشه های ژرف 

تا مرز ناشناختة مرگ و زندگی 

تا کوچه باغ خاطره های گریز پا 

تا شهر یادها 

دیگر شرابم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد 

پر کن پیاله را

..... 

هان ای عقاب عشق 

از اوج قله های مه آلوده دور دست 

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من 

آنجا ببر مرا

که شرابم نمی برد 

آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد

..... 

در راه زندگی 

با این همه تلاش و تقلا و تشنگی 

با این که ناله میکشم از دل 

که آب! آب! 

دیگر فریب هم به سرابم نمی برد 

پر کن پیاله را ...!

                         فریدون مشیری

شعر این بار هم نشد که ببرم کمند را از حسین منزوی

این بار هم نشد که ببرم کمند را

این بار هم نشد که ببرم کمند را 

               و ز پای عشق بگسلم این قید و بند را

این بار هم نشد که به آتش در افکنم

               با شعله ای ز چشم تو هر چون و چند را

این بار هم نشد که کنم خاک راه عشق

                   در مقدم تو، ‌منطق اندیشمند را

این بار هم نشد که ز کنج دهان تو

              یغما کنم به بوسه ای آن نوشخند را

تا کی زنم دوباره به گرداب دیگری

                              در چشم های تو دل مشکل پسند را ؟

پروایم از گزند تعلق مده که من

                              همواره دوست داشته ام این گزند را

من با تو از بلندی و پستی گذشته ام

                              کوتاه گیر قصه ی پست و باند را

                                                          حسین منزوی

شعر نازنینم رنجش از دیوانگی هایم خطاست از حسین منزوی

نازنینم رنجش از دیوانگی هایم خطاست

نازنینم رنجش از دیوانگی هایم خطاست

عشق را همواره با دیوانگی پیوند هاست
شاید اینها امتحان ماست با دستور عشقورنه هرگز رنجش معشوق را عاشق نخواست
چند می گویی که  از من شکوه ها داری به دل ؟لب که بگشایم مرا  هم با تو چندان  ماجراست
عشق را ای یار با معیار بی دردی مسنجعلت عاشق طبیب من ، ز علت ها جداست
با غبار راه معشوق است راز آفتابخاک پای دوست در چشمان عاشق توتیاست
جذبه از عشق است و با او بر نتابد هیچ کسهر چه تو آهن دلی او بیشتر آهنرباست
خود در این خانه نمی خواند کسی خط خردتا در این شهریم آری شهریاری عشق راست
عشق اگر گوید به می سجاده رنگین کن ، بکنتا در این شهریم ، آری شهریاری عشق راست
عشق یعنی زخمه ای از تیشه و سازی ز سنگکز طنینش تا همیشه بیستون غرق صداست 

                                                       حسین منزوی

شعر ای بوسه ات شراب و ، از هر شراب خوش تر از حسین منزوی

ای بوسه ات شراب و ، از هر شراب خوش تر

ای بوسه ات شراب و ، از هر شراب خوش تر

ساقی اگر تو باشی ، حالم خراب خوش تر

بی تو چه زندگانی ؟ گر خود همه جوانی

ای با تو پیر گشتن ، از هر شباب خوش تر

جز طرح چشم مستت ، بر صفحه ی امیدم

خطی اگر کشیدم ، نقش بر آب خوش تر

خورشید گو نخندد ، صبحی تتق نبندد

ای برق خنده هایت ، از آفتاب خوش تر

هر فصل از آن جهانی است ، هر برگ داستانی

ای دفتر تن تو ، از هر کتاب خوش تر

چون پرسم از پناهی ، پشتی و تکیه گاهی

آغوش مهربانت ، از هر جواب خوش تر

خامش نشسته شعرم ، در پیش دیدگانت

ای شیوه ی نگاهت ، از شعر ناب خوش تر

                                                                        حسین منزوی

شعر باغ بی برگی از مهدی اخوان ثالث

باغ بی برگی

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.

باغ بی برگی،

روز و شب تنهاست،

با سکوت پاکِ غمناکش.

سازِ او باران، سرودش باد.

جامه اش شولای عریانی‌ست.

ورجز،اینش جامه ای باید .

بافته بس شعله ی زرتار پودش باد .

گو بروید ، هرچه در هر جا که خواهد، یا نمی خواهد .

باغبان و رهگذران نیست .

باغ نومیدان

چشم در راه بهاری نیست

گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد،

ور برویش برگ لبخندی نمی روید؛

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟

داستان از میوه های سربه گردونسای 

اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید .

باغ بی برگی

خنده اش خونیست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش میچمد در آن.

پادشاه فصلها ، پائیز ..

                                                        مهدی اخوان ثالث

شعر سفر مگو که دل از خود سفر نخواهد کرد از فاضل نظری

سفر مگو که دل از خود سفر نخواهد کرد

سفر مگو که دل از خود سفر نخواهد کرد

اگر منم که دلم بی تو سر نخواهد کرد

من و تو پنجره‌های قطار در سفریم

سفر مرا به تو نزدیکتر نخواهد کرد

ببر به بی‌هدفی دست بر کمان و ببین

کجاست آنکه دلش را سپر نخواهد کرد

خبرترین خبر روزگار بی‌خبری‌ست

خوشا که مرگ کسی را خبر نخواهد کرد

مرا به لفظ کهن عیب می‌کنند و رواست

که سینه‌سوخته از «می» حذر نخواهد کرد.

                                          فاضل نظری

شعر بگذار سر به سینه من تا که بشنوی از فریدون مشیری

                          بگذار سر به سینه من تا که بشنوی

بگذار سر به سینه من تا که بشنوی

 آهنگ اشتیاق دلی دردمند را

شاید که پیش ازین نپسندی به کار عشق

 آزار این رمیده سر در کمند را

بگذار سر به سینه من تا بگویمت

 

اندوه چیست عشق کدامست غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان

 عمری است در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم آن چنان که اگر ببینمت به کام

 خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرام و روشنی

 من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های ترا دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

 بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب

بیمار خنده های توام بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی گرم تر بتاب

                                      فریدون مشیری

شعر قفس از ملک الشعرا بهار

قفس

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

  قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا

بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

عندلیبان گل سوری به چمن کرد ورود

بهر شاد باش قدومش همه فریاد کنید

یاد از این مرغ گرفتارکنید ای مرغان

چو تماشای گل و لاله و شمشاد کنید

هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس

 برده در باغ و یاد منش  آزاد کنید

آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک

فکر ویران شدن خانه  صیاد کنید

                                           ملک‌الشعرای بهار

شعر از پنجره از یدالله رویایی

از پنجره

بر بلند سبز چنار از دور 

آفتاب بسته طلایی ها 

سایه ها به زمزمه ای خاموش

 در نشیب تند جدایی ها 

 در فضای خسته غمی بیدار 

مرده در نگاه کلاغ آواز 

پیش دیده میله ناهنجار 

 پشت پنجره گذر سرباز 

 چه غروب بی نفس تنگی

 مژده در غریو کلاغش نیست 

 جغد هم گریخته پروازی

در سکوت مرده باغش نیست 

جاده خالی از قدم قاصد 

دل تپیده منتظر پیغام 

 همه خستگی همه سنگینی 

آسمان روی چنار آرام

                               یدالله رویایی

شعر ظهر از یدالله رویایی

ظهر

آن زمان کز عطش ظهر زمین 

بانگ خاموش به افلاک کشد

 روی بارویی کهنه به شتاب 

سوسماری تن بر خاک کشد 

از لهیب نفس تابستان 

 دشت تف کرده و تب خیز و گران 

 سگی آواره دود بر لب جوی

له له از تشنگی آرد به زبان 

سایه ای تنها در راه کویر 

 شیفته جلوه خاموش سراب 

 پیش رو موج نمکزار سپید 

 پشت سر دوزخ خورشید مذاب 

پای پر آبله بردارد گام 

می گشیاد عرق از چهره پیر 

 در سرش نقش یکی کومه تار 

 همه رویایش در آن کومه اسیر 

جاده ها جادوی بی طعمه دشت 

مانده تا دور بیابانها مات 

می برد زیر نگاه خورشید 

خاک گرمازده را خواب قنات 

 برج متروک که در سر می پخت 

بغبغوهای کبوترها را 

 اینکش یار همه خلوت کور 

 اینک آواش همه مرگ صدا 

 برج لالی همه تن شعله گرم 

کاروان گیر زمان های کهن 

اینک همه دل آهن سرد 

مانده رویاگر چاووش و چمن 

همه جا چشمه بیدار سکوت 

در رگ هر چه که پنهان جوشان 

 همه جا خیمه خاموش صدا 

 در تن هر چه که پیدا ویران

                     یدالله رویایی

شعر غروب از یدالله رویایی

غروب

آن زمان کز لب دریای غروب 

 آب نوشد به فراغت خورشید 

 در طربخانه بزم ملکوت 

 دامن عشوه ببافد ناهید 

روز پا در گل شب مبهم ومات

 روز نه شب نه نه آن است و نه این 

 بهت و حیرت ز نهانگاه فلک 

چنگ یازیده به سیمای زمین 

دشت خود باخته از هیبت شام 

 بر سر کوه نشسته اندوه 

 ابر ها چون گل آتش رخشان 

 آسمان را همه دل بار ستوه 

خفته هر چیزی بیدار نگاه 

 مانده هر چشمی بیمار فروغ 

 دود برخاسته تا خیمه ابر 

 هول ها بر شده با شکل دروغ 

سبزه زاران غروب افسرده 

 اختری در تپش روییدن 

 باغ پاییز افق بی لبخند 

علفی در عطش جوشیدن 

عاشقی سوخته با رنج مدام

چشمه یاد بیاورده به جوش

 خط هر نقش بر او خیره شده 

 گیرد از هر گل تصویر سروش

 که مرا این هستی بی درد چه سود ؟

کس نچیدی بر و باری که نکاشت 

تا نبردم رد پا در ره دوست 

 دوستم هیچکس از قلب نداشت 

آنکه انسانش نام است دریغ 

 نیست جز رانده نفرین نجات 

 هوس خلقت و رویای دروغ 

 دمل کوری بر جسم حیات

               یدالله رویایی

شعر شب از یدالله رویایی

شب

شب نمی جنبد از جا که مباد 

 آب ها آغوش آشفته کنند 

با تن برهنه ماه در آب 

موج ها قصه ناگفته کنند 

لیک در جلوه خاموشی ها 

صوت ها زندگی آغاز کنند 

تا صداهای دگر برخیزند 

 بی صدایی را جادو شکنند 

باد شوخ از دل صحرا ها مست 

 نرم می آید با ناز و غرور 

 بر کف دریا اندازد موج 

بشکند بر تن مه تنگ بلور 

قلعه ویران تنها و در آن 

 هر چه نجواست در اندیشه خواب 

 نه طنین بسته در او شیهه اسب 

 نه در او ریخته پرواز رکاب 

سالها رفته نه پیدا با او 

 نه خروش و نه خطاب و نه نفیر 

می پزد در شب تاریک به دل 

جلوه دور سواران اسیر 

شب نمی جنبد از جا که مگر

 خواب اختر ها سرریز شود 

 جیرجیرک ز صدا افتد باز 

 خامشی بانگ شب آویز شود 

 آنزمان از پی نان طایفه ای 

 در نشیب دره ها کوچ کند

مرده بر پشت زنی کودک و زن 

بی خبر در ره شب گام زند 

باز لالایی دلها بیدار 

 بر لب مشتاقان ملتهب است 

 باز نجوای دهانها تنها 

آب باریک ته جوی شب است

                      یدالله رویایی

شعر جایی از هیوا مسیح

جایی

جایی به من بدهید

دورترین دلتنگی آدمی با من است

گفته بودم

روزی باران دریا را خیس خواهد کرد

و تلخ ترین روز ماه خواهدرسید

و تلخ ترین

تبخیر

آسمان را سیاه خواهد کرد

جایی به من بدهید

تمام دلتنگی آسمان با من است

گفته بودم

شبی ماه آب خواهد شد

و تمام پنجره ها غریب

و زمین تنها خواهد مرد

جایی به من بدهید

تمام تنهایی زمین با من است

گفته بودم روزی

تمام عکس هایمان را از زندگی پس

می گیریم

گفته بودم دیگر

از آسمان هواپیمایی نمی گذرد

و هیچ مسافری به جهان نمی رسد

و ما با چترهای بسته به دنیا می آییم

و با چترهای باز به خواب می رویم

جایی به من بدهید

شاید یکی از میان ما

شب کوچکی از نخستین شادمانی را به یاد آورد

شب کوچکی که زیر

ماه

شب کوچکی کنار چند شعر ساده ی روشن

شب کوچکی میان تمام شب های دنیا

شبی که ابتدای کلمات بود

جایی به من بدهید

جایی برای خندیدن

جایی برای خیره شدن

شب کوچکی از تمام دنیا با من است

                                    هیوا مسیح

شعر کسی نیست با خودم حرف میزنم از هیوا مسیح

کسی نیست ، با خودم حرف میزنم

کجا می روی ؟

با تو هستم

ای رانده حتی از آینه

ای خسته حتی از خودت

کجای این همه رفتن

راهی به آرزوهای آدمی

یافتی ؟

کجای این همه نشستن

جایی برای ماندن دیدی ؟

سر به راه

رو به نمی دانی تا کجا

چرا اتاقت را با خود می بری ؟

چرا عکس های چند سالگی را به ماه نشان می دهی ؟

خلوت کوچه ها را چرا به باد می دهی ؟

یک لحظه در این تا کجای رفتن بمان

شاید آن کاغذ مچاله که در باد می

دود

حرفی برای تو دارد

سطری نشانی راهی

خیالت من از این همه فریب

که در کتابخانه های دنیا به حرف می آیند

و در روزنامه های تا غروب می میرند

چیزی نفهمیده ام ؟

خیالت من از پنجره های باز خانه ی سالمندان

که رو به از صبح توپ بازی

تا بای بای تیله ها و گلسر های

رنگی حسرت می کشند

چیزی نفهمیده ام ؟

هنوز راهی از چشم های خیسم

رو به خاک بازی در باغ و

پله های شکسته ی روز دبستان

می رود

هنوز بغضی ساده

رو به دفتری از امضای بزرگ و یک بیست

که جهان را به دل خالی ام می بخشید

می شکند

حالا در این بی کجایی پرشتاب

با که اینقدر بلند حرف می زنی ؟

تمام چشم های شهری شده نگاهت می کنند

کسی نیست ، با خودم حرف می زنم

                                                  هیوا مسیح

شعر ما همه از هیوا مسیح

ما همه 

ما همه از یک قبیله ی بی چتریم

فقط لهجه هایمان ، ما را به غربت جاده ها برده است

تو را صدا می زنم که نمی دانم

مرا صدا می زنم که کجایم

ای ساده روسری که در ایستگاه و پچ پچه ها

ای ساده چتر رها که در بغض ها و چشم ها

تو هر شب از روزهای سکوت

رو به دیوار به خوابی می روی

تو هر شب از نوارهای خالی که گوش می دهی

باز می گردی

ما همه از یک آواز

کلمات را به دهان و کتابخانه آوردیم

شاید آوازهایمان ، ما

را به غربت لهجه ها برده است

ای بغض پراکنده در غربت این همه گلوی تر

ای تو را که نمی دانم

ای مرا که کجایم

کسی باید از نوارهای خالی به دنیا بیاید

کسی باید امشب آواز بخواند

کسی باید امشب

با غربت جاده ها و لهجه ها

به قبیله ی بی چتر برگردد

ما همه از

یک گلوی پر از ترانه رها شده ایم

فقط سکوت هایمان ، ما را به غربت چشم ها برده است

کسی باید امشب

نخستین ترانه را به یاد آورد

                       هیوا مسیح

شعر مرگ درماه از هیوا مسیح

مرگ در ماه 

نه باران ، نه عشق ، نه چشم هایی رو به ماه

غروب همین نه باران وعشق بود

که در راههای بی ترانه و عابر - دور می شدم

غروب همین نه چشم هایی

رو به ماه بود

که ماه در چشم هایم

تا کنار چهره ها و صداهای این همه سال آمد

غروب کیی از باران ها و عشق بود

که چشم در چشم ماه

از مادرم دور شدم

در راه

لب هایی خسته می گفتند

چشم های کودکی را با خود آورده ام

که شب ها ، خواب ماه می بیند

می گفتند

صدایی با خود آورده ام

که از غروب های ماه می گوید

می گفتند

کنار آخرین مکث ماه

قدم هایم ناتمام می ماند

در کجای زمین

در کجای چشم انتظاری رو به ماه

در کجای دستهای سرگردان مادرم

فراموش می شوم ؟

در شب باران و عشق

در شب آخرین مکث ماه - مادر

انگشت

را به سمت ماه بگیر

من آنجا خواهم مرد

                                           هیوا مسیح

پاسخ فریدون مشیری به شعر خانه دوست کجاست؟ سهراب سپهری

پاسخ فریدون مشیری به شعر 

خانه دوست کجاست؟ سهراب سپهری

من دلم می‌خواهد

خانه‌ای داشته باشم پر دوست،

کنج هر دیوارش

دوست‌هایم بنشینند آرام

گل بگو گل بشنو…؛

هر کسی می‌خواهد

وارد خانه پر عشق و صفایم گردد

یک سبد بوی گل سرخ

به من هدیه کند.

شرط وارد گشتن

شست و شوی دل‌هاست

شرط آن داشتن

یک دل بی رنگ و ریاست…

بر درش برگ گلی می‌کوبم

روی آن با قلم سبز بهار

می‌نویسم ای یار

خانه‌ی ما اینجاست

تا که سهراب نپرسد دیگر

” خانه دوست کجاست؟"

                            فریدون مشیری