شعر ظهر از یدالله رویایی

ظهر

آن زمان کز عطش ظهر زمین 

بانگ خاموش به افلاک کشد

 روی بارویی کهنه به شتاب 

سوسماری تن بر خاک کشد 

از لهیب نفس تابستان 

 دشت تف کرده و تب خیز و گران 

 سگی آواره دود بر لب جوی

له له از تشنگی آرد به زبان 

سایه ای تنها در راه کویر 

 شیفته جلوه خاموش سراب 

 پیش رو موج نمکزار سپید 

 پشت سر دوزخ خورشید مذاب 

پای پر آبله بردارد گام 

می گشیاد عرق از چهره پیر 

 در سرش نقش یکی کومه تار 

 همه رویایش در آن کومه اسیر 

جاده ها جادوی بی طعمه دشت 

مانده تا دور بیابانها مات 

می برد زیر نگاه خورشید 

خاک گرمازده را خواب قنات 

 برج متروک که در سر می پخت 

بغبغوهای کبوترها را 

 اینکش یار همه خلوت کور 

 اینک آواش همه مرگ صدا 

 برج لالی همه تن شعله گرم 

کاروان گیر زمان های کهن 

اینک همه دل آهن سرد 

مانده رویاگر چاووش و چمن 

همه جا چشمه بیدار سکوت 

در رگ هر چه که پنهان جوشان 

 همه جا خیمه خاموش صدا 

 در تن هر چه که پیدا ویران

                     یدالله رویایی