شعر ما همه از هیوا مسیح

ما همه 

ما همه از یک قبیله ی بی چتریم

فقط لهجه هایمان ، ما را به غربت جاده ها برده است

تو را صدا می زنم که نمی دانم

مرا صدا می زنم که کجایم

ای ساده روسری که در ایستگاه و پچ پچه ها

ای ساده چتر رها که در بغض ها و چشم ها

تو هر شب از روزهای سکوت

رو به دیوار به خوابی می روی

تو هر شب از نوارهای خالی که گوش می دهی

باز می گردی

ما همه از یک آواز

کلمات را به دهان و کتابخانه آوردیم

شاید آوازهایمان ، ما

را به غربت لهجه ها برده است

ای بغض پراکنده در غربت این همه گلوی تر

ای تو را که نمی دانم

ای مرا که کجایم

کسی باید از نوارهای خالی به دنیا بیاید

کسی باید امشب آواز بخواند

کسی باید امشب

با غربت جاده ها و لهجه ها

به قبیله ی بی چتر برگردد

ما همه از

یک گلوی پر از ترانه رها شده ایم

فقط سکوت هایمان ، ما را به غربت چشم ها برده است

کسی باید امشب

نخستین ترانه را به یاد آورد

                       هیوا مسیح