شعر غروب از یدالله رویایی

غروب

آن زمان کز لب دریای غروب 

 آب نوشد به فراغت خورشید 

 در طربخانه بزم ملکوت 

 دامن عشوه ببافد ناهید 

روز پا در گل شب مبهم ومات

 روز نه شب نه نه آن است و نه این 

 بهت و حیرت ز نهانگاه فلک 

چنگ یازیده به سیمای زمین 

دشت خود باخته از هیبت شام 

 بر سر کوه نشسته اندوه 

 ابر ها چون گل آتش رخشان 

 آسمان را همه دل بار ستوه 

خفته هر چیزی بیدار نگاه 

 مانده هر چشمی بیمار فروغ 

 دود برخاسته تا خیمه ابر 

 هول ها بر شده با شکل دروغ 

سبزه زاران غروب افسرده 

 اختری در تپش روییدن 

 باغ پاییز افق بی لبخند 

علفی در عطش جوشیدن 

عاشقی سوخته با رنج مدام

چشمه یاد بیاورده به جوش

 خط هر نقش بر او خیره شده 

 گیرد از هر گل تصویر سروش

 که مرا این هستی بی درد چه سود ؟

کس نچیدی بر و باری که نکاشت 

تا نبردم رد پا در ره دوست 

 دوستم هیچکس از قلب نداشت 

آنکه انسانش نام است دریغ 

 نیست جز رانده نفرین نجات 

 هوس خلقت و رویای دروغ 

 دمل کوری بر جسم حیات

               یدالله رویایی