شعر (غزل) خم زلف تو دام کفر و دین است از حافظ

خم زلف تو دام کفر و دین است

خم زلف تو دام کفر و دین است

ز کارستان او یک شمه این است

جمالت معجز حسن است لیکن

حدیث غمزه‌ات سحر مبین است

ز چشم شوخ تو جان کی توان برد

که دایم با کمان اندر کمین است

بر آن چشم سیه صد آفرین باد

که در عاشق کشی سحرآفرین است

عجب علمیست علم هیئت عشق

که چرخ هشتمش هفتم زمین است

تو پنداری که بدگو رفت و جان برد

حسابش با کرام الکاتبین است

مشو حافظ ز کید زلفش ایمن

که دل برد و کنون دربند دین است

                                         غزلیات حضرت حافظ

شعر (غزل) سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت از حافظ

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

                                     غزلیات حضرت حافظ

شعر (غزل) خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت از حافظ

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود

زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

شراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمن

که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت

به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم

چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت

بنفشه طره مفتول خود گره می‌زد

صبا حکایت زلف تو در میان انداخت

ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم

سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت

من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش

هوای مغبچگانم در این و آن انداخت

کنون به آب می لعل خرقه می‌شویم

نصیبه ازل از خود نمی‌توان انداخت

مگر گشایش حافظ در این خرابی بود

که بخشش ازلش در می مغان انداخت

جهان به کام من اکنون شود که دور زمان

مرا به بندگی خواجه جهان انداخت

                                          غزلیات حضرت حافظ

شعر (غزل)ترک شیرازی (اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را) از حافظ

ترک شیرازی

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب

چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم

که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم

جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند

جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو

که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ

که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را

                                                                    غزلیات حضرت حافظ

شعر (غزل) تا به کجا (صلاح کار کجا و من خراب کجا) از حافظ

تا به کجا

صلاح کار کجا و من خراب کجا

ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را

سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا

ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد

چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا

چو کحل بینش ما خاک آستان شماست

کجا رویم بفرما از این جناب کجا

مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است

کجا همی‌روی ای دل بدین شتاب کجا

بشد که یاد خوشش باد روزگار وصال

خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست

قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا

                                                           حضرت حافظ

شعر (غزلیات ) یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد از حافظ

                                 یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد

یاری اندر کس نمی‌بینم یاران را چه شد       دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ‌پی کجاست خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد
کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد
لعلی از کان مروت برنیامد سال‌هاست تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد
شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد گوی توفیق و کرامت در میان افکنده‌اند
کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شد صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد زهره سازی خوش نمی‌سازد مگر عودش بسوخت
کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد
حافظ اسرار الهی کس نمی‌داند خموش از که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شد                                                                حضرت حافظ

شعر به که باید دل بست از مهدی سهیلی

به که باید دل بست؟

به که باید دل بست؟

به که شاید دل بست؟

سینه ها جای محبت،

                          همه از کینه پر است.

هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را ـ

گرم، پاسخ گوید

نیست یک تن که در این راه غم آلوده عمر ـ

قدمی،

           راه محبت پوید

خط پیشانی هر جمع، خط تنهائیست

همه گلچین گل امروزند ـ

در نگاه من و تو حسرت بی فردائیست.

به که باید دل بست ؟

به که شاید دل بست ؟

نقش هر خنده که بر روی لبی می شکفد ـ

نقشه یی شیطانیست

در نگاهی که تو را وسوسه عشق دهد ـ

حیله پنهانیست .

زیر لب زمزمه شادی مردم برخاست ـ

هر کجا مرد توانائی بر خاک نشست

پرچم فتح بر افرازد در خاطر خلق ـ

هر زمان بر رخ تو هاله زند گرد شکست

به که باید دل بست؟

به که شاید دل بست؟

خنده ها می شکفد بر لبها ـ

تا که اشکی شکفد بر سر مژگان کسی

همه بر درد کسان می نگرند ـ

لیک دستی نبرند از پی درمان کسی

از وفا نام مبر، آنکه وفاخوست، کجاست ؟

ریشه عشق، فسرد

واژه دوست، گریخت

سخن از دوست مگو، عشق کجا ؟ دوست کجاست ؟

دست گرمی که زمهر ـ

بفشارد دستت ـ

در همه شهر مجوی

گل اگر در دل باغ ـ

بر تو لبخند زند ـ

بنگرش، لیک مبوی

لب گرمی که ز عشق ـ

ننشیند به لبت ـ

به همه عمر، مخواه

سخنی کز سر راز ـ

زده در جانت چنگ ـ

به لبت نیز، مگو

چاه هم با من و تو بیگانه است

نی صد بند برون آید از آن، راز تو را فاش کند

درد دل گر بسر چاه کنی

خنده ها بر غم تو دختر مهتاب زند

گر شبی از سر غم آه کنی .

درد اگر سینه شکافد، نفسی بانگ مزن

درد خود را به دل چاه مگو

استخوان تو اگر آب کند آتش غم ـ

آب شو، « آه » مگو .

دیده بر دوز بدین بام بلند

مهر و مه را بنگر

سکه زرد و سپیدی که به سقف فلک است

سکه نیرنگ است

سکه ای بهر فریب من و تست

سکه صد رنگ است

ما همه کودک خردیم و همین زال فلک

با چنین سکه زرد ـ

و همین سکه سیمین سپید ـ

می فریبد ما را

هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند ـ

گفته ام با دل خویش:

مزرع سبز فلک دیدم و بس نیرنگش

نتوانم که گریزم نفسی از چنگش

آسمان با من و ما بیگانه

زن و فرزند و در و بام و هوا بیگانه

« خویش » در راه نفاق ـ

« دوست » در کار فریب ـ

« آشنا » بیگانه

شاخه عشق، شکست

آهوی مهر، گریخت

تار پیوند، گسست

به که باید دل بست ؟

به که شاید دل بست ؟

                                               مهدی سهیلی

شعر تو را دارم ای گل، جهان با من است از فریدون مشیری

تو را دارم ای گل، جهان با من است

تو را دارم ای گل، جهان با من است

                         تو تا با منی، جان جان با من است

چو می‌تابد از دور پیشانی‌ات

                         کران تا کران آسمان با من است

چو خندان به سوی من آیی به مهر

                         بهاری پر از ارغوان با من است !

کنار تو هر لحظه گویم به خویش

                         که خوشبختی بی‌کران با من است

روانم بیاساید از هر غمی

                         چو بینم که مهرت روان با من است

چه غم دارم از تلخی روزگار،

                         شکر خنده آن دهان با من است

                                                              فریدون مشیری

شعر دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند از هوشنگ ابتهاج

دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند

دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند

                         سایه ی سوخته دل این طمع خام مبند

دولت وصل تو ای ماه نصیب که شود

                         تا از آن چشم خورد باده و زان لب گل قند

خوش تر از نقش توام نیست در آیینه ی چشم

                         چشم بد دور ، زهی نقش و زهی نقش پسند

خلوت خاطر ما را به شکایت مشکن

                         که من از وی شدم ای دل به خیالی خرسند

من دیوانه که صد سلسله بگسیخته ام

                         تا سر زلف تو باشد نکشم سر ز کمند

قصه ی عشق من آوازه به افلک رساند

                         همچو حسن تو که صد فتنه در آفاق افکند

سایه از ناز و طرب سر به فلک خواهم سود

                         اگر افتد به سرم سایه ی آن سرو بلند ..

                                                   هوشنگ ابتهاج

شعر مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست از سعدی

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

                         یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست

به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس

                         که به هر حلقه موییت گرفتاری هست

گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست

                         در و دیوار گواهی بدهد کاری هست

هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید

                         تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست

صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم

                         همه دانند که در صحبت گل خاری هست

نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس

                         که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست

باد خاکی ز مقام تو بیاورد و ببرد

                         آب هر طیب که در کلبه عطاری هست

من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود

                         جان و سر را نتوان گفت که مقداری هست

من از این دلق مرقع به درآیم روزی

                         تاهمه خلق بدانند که زناری هست

همه را هست همین داغ محبت که مراست

                         که نه مستم من و در دور تو هشیاری هست

عشق سعدی نه حدیثیست که پنهان ماند

                         داستانیست که بر هر سر بازاری هست

                                                                 سعدی

شعر رو به روی من فقط تو بوده ای از محمدرضا عبدالملکیان

رو به روی من فقط تو بوده ای

رو به روی من فقط تو بوده ای 

از همان نگاه اولین 

از همان زمان که آفتاب 

با تو آفتاب شد 

از همان زمان که کوه استوار 

آب شد 

از همان زمان که جستجوی عاشقانه ی مرا  

نگاه تو جواب شد 

روبه روی من فقط تو بوده ای 

از همان اشاره‌٬ از همان شروع 

از همان بهانه ای که برگ 

باغ شد 

از همان جرقه ای که 

چلچراغ شد 

چارسوی من پر است از همان غروب 

از همان غروب جاده 

از همان طلوع 

از همان حضور تا هنوز 

روبه روی من فقط تو بوده ای 

من درست رفته ام 

در تمام طول راه 

دره های سیب بود و 

خستگی نبود 

در تمام طول راه 

یک پرنده پا به پای من 

بال می گشود و اوج می گرفت 

پونه غرق در پیام نورس بهار 

چشمه غرق در ترانه های تازگی 

فرصتی عجیب بود 

شور بود و شبنم و اشاره های آسمان 

رقص عاشقانه ی زمین 

زادروز دل 

ترانه 

چشمک ستاره 

پیچ و تاب رود 

هرچه بود٬ بود 

فرصت شکستگی نبود 

در کنار من درخت 

چشمه 

چارسوی زندگی 

روبه روی من ولی 

در تمام طول راه 

روبه روی من تو 

روبه روی من فقط تو بوده ای 

                                               محمدرضا عبدالملکیان

شعر رسیدن فصل بهار از فریدون مشیری

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه ‌ها و دشتها

خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها

خوش به حال غنچه‌های نیمه‌باز

خوش به حال دخترمیخک

که می خندد به ناز

خوش به حال جام لبریز از شراب

خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در این روزگار

جامه‌ی رنگین نمی‌ پوشی به کام

باده‌ی رنگین نمی ‌بینی به جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن می که می‌باید تهی است

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه‌ی غم را به سنگ

هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ ...

                                                                   "فریدون مشیری"

شعر اشک یتیم از پروین اعتصامی

شعر اشک یتیم از پروین اعتصامی

شعر هوشنگ ابتهاج به نام تو ای پری کجایی

تو ای پری کجایی

شبی که آواز نی تو شنیدم

 چو آهوی تشنه پی تو دویدم

 دوان دوان تا لب چشمه رسیدم

 نشانه‌ای از نی و نغمه ندیدم

 تو ای پری کجایی، که رخ نمی‌نمایی

 از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی

 من همه‌جا، پی تو گشته‌ام

 از مه و مهر، نشان گرفته‌ام

 بوی تو را، ز گل شنیده‌ام

 دامن گل، از آن گرفته‌ام

 تو ای پری کجایی، که رخ نمی‌نمایی

 از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی

 دل من سرگشته توست

 نفسم آغشته توست

 به باغ رویاها چو گلت بویم

 در آب و آیینه چو مهت جویم

 تو ای پری کجایی

 در این شب یلدا ز پی‌ات پویم

 به خواب و بیداری سخنت گویم

 تو ای پری کجایی

 مه و ستاره درد من می‌دانند

 که همچو من پی تو سرگردانند

 شبی کنار چشمه پیدا شو

 میان اشک من چو گل وا شو

 تو ای پری کجایی، که رخ نمی‌نمایی

 از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی

                                                                هوشنگ ابتهاج

شعر فروغ فرخزاد به نام به انسان بودنت شک کن

به انسان بودنت شک کن

اگر مستضعفی دیدی،

ولی از نان امروزت

 به او چیزی نبخشیدی.

به انسان بودنت شک کن

 اگر چادر به سر داری،

ولی از زیر آن چادر

 به یک دیوانه خندیدی

به انسان بودنت شک کن

 اگر قاری قرآنی،

ولی در درکِ آیاتش 

دچارِ شک و تردیدی.

به انسان بودنت شک کن

 اگر گفتی خدا ترسی،

ولی از ترس اموالت

 تمام شب نخوابیدی.

به انسان بودنت شک کن

 اگر هر ساله در حجّی،

ولی از حال همنوعت

 سوالی هم نپرسیدی.

به انسان بودنت شک کن

 اگر مرگِ کسی دیدی،

ولی قدرِ سَری سوزن 

ز جای خود نجنبیدی 

به انسان بودنت شک کن

                                                                مریم نیکوبخت

شعر گلایه از خداوند از ماردین امینی

شبی در کنج میخانه,گرفتم تیغ در دستم..

بگفتم:

خالقا,یارب  تو فکر کردی که من مستم؟

کجائی تو؟ چه هستی تو؟ چه میخواهی تو از قلبم؟

تو از مستی چه میدانی؟ تو از عمرم چه میجوئی؟

تو فرعون را خدا کردی..

تو شیرین را ز فرهادش جدا کردی..

سپردى تیغ بر ظالم,به مظلومان جفا کردی..

به آن شیطان خونخوارت,تو ظلم را عطا کردی..

مرا از عشق دیرینم,سوا کردى..

سپس گویی: نشو کافر..؟

تو فکر کردی که من مستم....؟؟

خدایا گر عزیزت را کسی دیگر به مستی در بغل گیرد

تو آیا همچنان از صبر ایوبت در آن قرآن جاویدت سخن آری؟

تو بی پرده کفر خواهی گفت.. نخواهی گفت؟؟

خداوندا غرورم را هوس داران شکستندو  جوانی ام گرفتند

و هنوزم پای میکوبندو می رقصند..

عجب دنیای بی رحمی عطا کردی

خدا بی پرده میگویم.. خطا کردى

خطایت را نمیبخشم....

 تودستم را رها کردى..........

شعر مهدی اخوان ثالث به نام باغ بی برگی که میگوید زیبا نیست؟

باغ بی برگی که میگوید زیبا نیست؟

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر، با آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی روز و شب تنهاست با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران، سرودش باد

جامه اش شولای عریانی ست

ور جز اینش جامه ای باید بافته بس شعله ی زر تا پودش باد گو بروید،

 یا نروید،

 هر چه در هر کجا که خواهد یا نمی‌خواهد

 باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان چشم در راه بهاری نیست

 گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد

ور به رویش برگ لبخندی نمی روید

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟

داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته

در تابوت پست خاک می گوید

باغ بی‌برگی خنده اش خونی ست

اشک آمیز جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد

 در آن پادشاه فصلها، پاییز

                                            مهدی اخوان ثالث

شعر هوشنگ ابتهاج به نام دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند

دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند

دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند

   سایه ی سوخته دل این طمع خام مبند

دولت وصل تو ای ماه نصیب که شود

   تا از آن چشم خورد باده و زان لب گل قند

خوش تر از نقش توام نیست در آیینه ی چشم

 چشم بد دور ، زهی نقش و زهی نقش پسند

خلوت خاطر ما را به شکایت مشکن

که من از وی شدم ای دل به خیالی خرسند

من دیوانه که صد سلسله بگسیخته ام

 تا سر زلف تو باشد نکشم سر ز کمند

قصه ی عشق من آوازه به افلک رساند

 همچو حسن تو که صد فتنه در آفاق افکند

سایه از ناز و طرب سر به فلک خواهم سود

 اگر افتد به سرم سایه ی آن سرو بلند ..

                                                             هوشنگ ابتهاج