شعر هوشنگ ابتهاج به نام تو ای پری کجایی

تو ای پری کجایی

شبی که آواز نی تو شنیدم

 چو آهوی تشنه پی تو دویدم

 دوان دوان تا لب چشمه رسیدم

 نشانه‌ای از نی و نغمه ندیدم

 تو ای پری کجایی، که رخ نمی‌نمایی

 از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی

 من همه‌جا، پی تو گشته‌ام

 از مه و مهر، نشان گرفته‌ام

 بوی تو را، ز گل شنیده‌ام

 دامن گل، از آن گرفته‌ام

 تو ای پری کجایی، که رخ نمی‌نمایی

 از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی

 دل من سرگشته توست

 نفسم آغشته توست

 به باغ رویاها چو گلت بویم

 در آب و آیینه چو مهت جویم

 تو ای پری کجایی

 در این شب یلدا ز پی‌ات پویم

 به خواب و بیداری سخنت گویم

 تو ای پری کجایی

 مه و ستاره درد من می‌دانند

 که همچو من پی تو سرگردانند

 شبی کنار چشمه پیدا شو

 میان اشک من چو گل وا شو

 تو ای پری کجایی، که رخ نمی‌نمایی

 از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی

                                                                هوشنگ ابتهاج