شعر سبکباران ساحل ها ازفریدون مشیری

سبکباران ساحل ها

لب دریا، نسیم و آب و آهنگ،

شکسته ناله های موج بر سنگ.

مگر دریا دلی داند که ما را،

  چه توفان ها ست در این سینه تنگ !

تب و تابی ست در موسیقی آب

   کجا پنهان شده ست این روح بی تاب

فرازش، شوق هستی، شور پرواز،

  فرودش : غم؛ سکوتش : مرگ ومرداب !

سپردم سینه را بر سینه کوه

غریق بهت جنگل های انبوه

غروب بیشه زارانم در افکند

    به جنگل های بی پایان اندوه !

لب دریا، گل خورشید پرپر !

       به هر موجی، پری خونین شناور !

به کام خویش پیچاندند و بردند،

مرا گرداب های سرد باور !

بخوان، ای مرغ مست بیشه دور،

 که ریزد از صدایت شادی و نور،

قفس تنگ است و دل تنگ است، ورنه

هزاران نغمه دارم چون تو پر شور !

لب دریا، غریو موج و کولاک،

       فرو پیچده شب در باد نمناک،

نگاه ماه، در آن ابر تاریک؛

 نگاه ماهی افتاده بر خاک !

پریشان است امشب خاطر آب،

 چه راهی می زند آن روح بی تاب !

« سبکباران ساحل ها » چه دانند،

    «شب تاریک و بیم موج و گرداب » !

لب دریا، شب از هنگامه لبریز،

  خروش موج ها: پرهیز ... پرهیز ... ،

در آن توفان که صد فریاد گم شد؛

  چه بر می آید از وای شباویز ؟!

چراغی دور، در ساحل شکفته

   من و دریا، دو همراز نخفته !

همه شب، گفت دریا قصه با ماه

   دریغا حرف من، حرف نگفته !

                                              فریدون مشیری