شعر آتش گل از رهی معیری

آتش گل

چو من ز سوز غمت جان کس نمی‌سوزد

                                که عشق خرمن اهل هوس نمی‌سوزد

در آتشم من و این مشت استخوان بر جاست

                                عجب که سینه ز سوز نفس نمی‌سوزد

ز داغ و درد جدایی کجا خبر داری؟

                                تو را که دل به فغان جرس نمی‌سوزد

ز بس که داغ تو دارم چو لاله بر دل تنگ

                                دلم به حال دل هیچکس نمی‌سوزد

به جز من و تو که در پای دوست سوخته‌ایم

                                رهی ز آتش گل؛ خار و خس نمی‌سوزد

                                                                            رهی معیری