شعر به سکوتش از اشعار اسماعیل شاهرودی

به سکوتش ....

به سکوتش نهفته غوغایی

شرم می‌ریزد از دو چشمانش.

سایه‌ی محو آرزوهایم

می‌خزد نرم روی دامانش.

گه به کاشانه‌ی تصّور من

عهدهای شکسته می‌آید. -

تا در انبوه بار خاطره‌ام

یادبودش غمی بیفراید.

غم دیرین من به خشم امید

شد گرفتار و خورد سیلی‌ها

یأس ترسید و پا کشید و برفت

حال غم نیز گشته ناپیدا.

عهد امید را نمی‌شکنم،

عهد دارد امید با او نیز.

کی در آغوشت،  آرزو! افتم

ای سکوت! از میان ما برخیز