شعر نشان راه از احمد پروین

نشان راه 

چه بنوشم که بجوشد ز تنم آنچه تو خواهی 

چه برقصم که بگیرم ز تو تقدیس نگاهی 

چه بخواهی تو که باشم چه بگویم که نباشی 

تو سپیدار خدایان و منم باغ سیاهی 

غم رفتن نرسیدن شده ، بیحوصله جاده 

به حضور بینهایت تو بگو نشان ز راهی 

 من و شیوۀ گدایی ، من و رسم بینوایی 

بده آنچه را ندارم به کرامتت الهی