شعر لطافت باران از احمد پروین

لطافت باران 

شبیه شوره به دشتم که تشنه مانده همیشه 

مرا لطافت باران ز خویش رانده همیشه 

منم که شور عطش را به کام بادیه آرم 

خدا به زخم درونم نمک نشانده همیشه 

نه قوی ناز محبت نه سینه سرخ مهاجر 

کسی برای کویرم غزل نخوانده همیشه 

تمام بی خبریها از آن من و خدایا 

چنانکه قاصدکان را زمن رمانده همیشه 

ترک ترک شدم از غم ، ز شش طرف بدریدم 

چروک غم به لبانم شکن کشانده همیشه