شعر مه غلیظ از احمد پروین

فانوس تفکر 

اهل  مه  غلیظ  توهم  شدیم  ما 

در جاده های حیرت و غم گم شدیم ما 

فانوس کور سوی تفکر به یک نسیم 

خاموش شد که قحط تبسم شدیم ما 

رسوای دل شدیم و بی آبروی عشق 

وقتی شبیه اغلب مردم شدیم ما 

از فرط طعنه ها که ز مردم شنیده ایم  

انگار اسیر لشکر کژدم شدیم ما