شعر دست نوازش از احمد پروین

دست نوازش 

توی ناپیدای غم من را تو پیدا می کنی 

خلوت آیینه وارم را تماشا می کنی 

گفته بودی بر سرم دست نوازش می کشی 

چون به دار آمد سرم اینگونه حاشا می کنی 

از دلم راز من دیوانه می پرسی چرا ؟ 

دل به بازی برده ای طرح معما می کنی 

در زلال چشم تو شفاف شبنم می شوم  

ادعای قطره را هم وزن دریا می کنی  

از عبور لحظه های بی تو بودن خسته ام 

عمر من با وعده هایی وقف فردا می کنی