شعر طعم پاییز از احمدرضا احمدی

طعم پاییز 

از هر لیوانی که آب نوشیدم 

طعم لبان تو و پاییزی 

که تو در آن به جا ماندی به یادم بود 

فراموشی پس از فراموشی 

امّا 

چرا طعم لبان تو و پاییزی که تو در آن 

گم شدی در خانه مانده بود ؟

ما سرانجام توانستیم 

پاییز را از تقویم جدا کنیم 

امّا 

طعم لبان تو بر همه لیوانها و بشقابها 

حک شده بود 

لیوانها و بشقابها را از خانه بیرون بردم 

کنار گندمها دفن کردم
 
تو در آستانه در ایستاده بودی 

تو در محاصره لیوانها و بشقابها مانده بودی 

گیسوان تو سفید 

امّا 

لبان تو هنوز جوان بود