شعر دیر و دور از فاضل نظری

دیر و دور 

بعد از این بگذار قلب بی‌قراری بشکند 

گل نمی‌روید، چه غم گر شاخساری بشکند
 

باید این آیینه را برق نگاهی می‌شکست 

پیش از آن ساعت که از بار غباری بشکند
 

گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه‌ام 

صبر باید کرد تا سنگ مزاری بشکند 

شانه‌هایم تاب زلفت را ندارد، پس مخواه 

تخته‌سنگی زیر پای آبشاری بشکند 

کاروان غنچه‌های سرخ، روزی می‌رسد 

قیمت لبهای سرخت روزگاری بشکند