اشعار خسرو گلسرخی-شعر با این غرور بلندت

با این غرور بلندت

در بقعه های ساکتِ بودن ،
همراه خوب من
آن شال ِ سبز کِبر را
         به دور بیفکن
و با تمامی وسعت انسانیت بگو
        که ما باغی ایم
باغی چنان بزرگ و سبز
   که دنیا
   در زیر سایه اش -
خواب هزار ساله ی خود را
           خمیازه می کشد .
در بقعه های خامُش ِ بودن
از جوار ضریح
چندی است
طنین ضربه ی برخاستن بزرگ تو را نمی شنوم
همراه خوب من
از پله های بلند غرورت
         بگیر دست مرا
تا قلب شب بشکافیم
و با ردای ِ سپیده
      به رقص برخیزیم ...
*
همراه خوب من
با این غرور بلندت
در سرزمین یائسه ها
تو تمامی خود نرفته ای بر باد ...
اینک
به ریزش رگبار سرخگونه ی خنجر ،
دست مرا بگیر
تا از پل نگاه صادقانه ی مردم
به آفتاب
          سفر کنیم ...