شاعرونه ------ بهترین اشعار زیبا ( قلبی که بی صدا شکست )

شاعرونه -اشعار غمگین- عاشقانه کانال تلگرام » asheghaneh0101@

شاعرونه ------ بهترین اشعار زیبا ( قلبی که بی صدا شکست )

شاعرونه -اشعار غمگین- عاشقانه کانال تلگرام » asheghaneh0101@

شعر از پنجره از یدالله رویایی


از پنجره



بر بلند سبز چنار از دور 


آفتاب بسته طلایی ها 


سایه ها به زمزمه ای خاموش


 در نشیب تند جدایی ها 


 در فضای خسته غمی بیدار 


مرده در نگاه کلاغ آواز 


پیش دیده میله ناهنجار 


 پشت پنجره گذر سرباز 


 چه غروب بی نفس تنگی


 مژده در غریو کلاغش نیست 


 جغد هم گریخته پروازی


در سکوت مرده باغش نیست 


جاده خالی از قدم قاصد 


دل تپیده منتظر پیغام 


 همه خستگی همه سنگینی 


آسمان روی چنار آرام




                               یدالله رویایی



شعر ظهر از یدالله رویایی


ظهر



آن زمان کز عطش ظهر زمین 


بانگ خاموش به افلاک کشد


 روی بارویی کهنه به شتاب 


سوسماری تن بر خاک کشد 


از لهیب نفس تابستان 


 دشت تف کرده و تب خیز و گران 


 سگی آواره دود بر لب جوی


له له از تشنگی آرد به زبان 


سایه ای تنها در راه کویر 


 شیفته جلوه خاموش سراب 


 پیش رو موج نمکزار سپید 


 پشت سر دوزخ خورشید مذاب 


پای پر آبله بردارد گام 


می گشیاد عرق از چهره پیر 


 در سرش نقش یکی کومه تار 


 همه رویایش در آن کومه اسیر 


جاده ها جادوی بی طعمه دشت 


مانده تا دور بیابانها مات 


می برد زیر نگاه خورشید 


خاک گرمازده را خواب قنات 


 برج متروک که در سر می پخت 


بغبغوهای کبوترها را 


 اینکش یار همه خلوت کور 


 اینک آواش همه مرگ صدا 


 برج لالی همه تن شعله گرم 


کاروان گیر زمان های کهن 


اینک همه دل آهن سرد 


مانده رویاگر چاووش و چمن 


همه جا چشمه بیدار سکوت 


در رگ هر چه که پنهان جوشان 


 همه جا خیمه خاموش صدا 


 در تن هر چه که پیدا ویران



                     یدالله رویایی



شعر غروب از یدالله رویایی

غروب



آن زمان کز لب دریای غروب 


 آب نوشد به فراغت خورشید 


 در طربخانه بزم ملکوت 


 دامن عشوه ببافد ناهید 


روز پا در گل شب مبهم ومات


 روز نه شب نه نه آن است و نه این 


 بهت و حیرت ز نهانگاه فلک 


چنگ یازیده به سیمای زمین 


دشت خود باخته از هیبت شام 


 بر سر کوه نشسته اندوه 


 ابر ها چون گل آتش رخشان 


 آسمان را همه دل بار ستوه 


خفته هر چیزی بیدار نگاه 


 مانده هر چشمی بیمار فروغ 


 دود برخاسته تا خیمه ابر 


 هول ها بر شده با شکل دروغ 


سبزه زاران غروب افسرده 


 اختری در تپش روییدن 


 باغ پاییز افق بی لبخند 


علفی در عطش جوشیدن 


عاشقی سوخته با رنج مدام


چشمه یاد بیاورده به جوش


 خط هر نقش بر او خیره شده 


 گیرد از هر گل تصویر سروش


 که مرا این هستی بی درد چه سود ؟


کس نچیدی بر و باری که نکاشت 


تا نبردم رد پا در ره دوست 


 دوستم هیچکس از قلب نداشت 


آنکه انسانش نام است دریغ 


 نیست جز رانده نفرین نجات 


 هوس خلقت و رویای دروغ 


 دمل کوری بر جسم حیات




               یدالله رویایی



شعر شب از یدالله رویایی


شب


شب نمی جنبد از جا که مباد 


 آب ها آغوش آشفته کنند 


با تن برهنه ماه در آب 


موج ها قصه ناگفته کنند 


لیک در جلوه خاموشی ها 


صوت ها زندگی آغاز کنند 


تا صداهای دگر برخیزند 


 بی صدایی را جادو شکنند 


باد شوخ از دل صحرا ها مست 


 نرم می آید با ناز و غرور 


 بر کف دریا اندازد موج 


بشکند بر تن مه تنگ بلور 


قلعه ویران تنها و در آن 


 هر چه نجواست در اندیشه خواب 


 نه طنین بسته در او شیهه اسب 


 نه در او ریخته پرواز رکاب 


سالها رفته نه پیدا با او 


 نه خروش و نه خطاب و نه نفیر 


می پزد در شب تاریک به دل 


جلوه دور سواران اسیر 


شب نمی جنبد از جا که مگر


 خواب اختر ها سرریز شود 


 جیرجیرک ز صدا افتد باز 


 خامشی بانگ شب آویز شود 


 آنزمان از پی نان طایفه ای 


 در نشیب دره ها کوچ کند


مرده بر پشت زنی کودک و زن 


بی خبر در ره شب گام زند 


باز لالایی دلها بیدار 


 بر لب مشتاقان ملتهب است 


 باز نجوای دهانها تنها 


آب باریک ته جوی شب است





                      یدالله رویایی